ผมไกด์นะครับ คุณเชื่อเรื่องของการเชื่อใจกันเเละกันของคนที่รักไหมครับ สำหรับผมเเล้วผมเชื่อนะครับผมไม่เคยสงสัยอะไรในตัวของกริมม์เลย สิ่งที่เค้าทำ สิ่งที่เคค้าพูด สีหน้า เเววตาของเค้าผมเชื่อมันอย่างหมดหัวใจเลยหล่ะครับ มีคนเคยบอกผมว่าผมอาจจะหลับหูหลับตามากเกินไปเเบบนี้เเหมือนกับคนโง่ที่เชื่ออะไรง่ายๆ ก็นะ ผมอาจจะเป็นคนโง่ก็ได้หนิ บางทีผมอาจจะโง่ตั้งเเต่รักกริมม์เเล้วก็ได้…
ผมยอมทำทุกอย่างเพื่อครอบครัว ความอบอุ่นที่มีให้กันเเละกันคอยซัพพอร์ตกัน มันดกหกทั้งนั้นหล่ะ ไม่มีใครสมบูรณ์เเบบ ครอบครัวเองก็เหมือนกันครับ ผมทุ่มเทให้กับคำว่าครอบครัวมาตลอด ยอมละทิ้งฝันของตัวเอง ยอมทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อทำงานในบาร์เพื่อหาเงินมาเลี้ยงปากท้องไปวันๆ ก็นะศักดิ์ศรีมันกินไม่ได้ไม่มีเงินสิจะตายเอา จะมีใครเข้าใจในสิ่งที่ผมทำบ้างไหมนะ ว่าผมทำเพื่อใครมีเหตุเเละผลอะไรที่ต้องทำไปเเบบนั้น…
อดีตของผมมันก็เหมือนกับลมที่พัดผ่านอยู่รอบตัวผมนั่นหล่ะครับ ตอนไหนที่มันพัดมาปะทะกับผม ผมนึกถึงมันเสมอผมไม่มีทางลืมมันได้หรอก ผมไม่ใช่คนดีเด่อะไร มันเป็นประสบการณ์ของผมถึงมันจะเจ็บปวดมากๆก็เถอะครับ ในเมื่อมันกลับมาทำร้ายผมอีกครั้งผมก็ยอมรับมัน ผมยอมเจ็บปวดทั้งใจเเละร่างกาย จมดิ่งสู่นรกขุมที่ลึกที่สุด จิตใจแตกสลาย หรืออะไรก็ช่างมันผมไม่สน ผมขอเเค่คนที่ผมรักมีความสุข ผมเเค่หวังว่าเค้าจะเข้าใจผมบ้างก็ดี
ใครจะรู้หล่ะครับเเสงสว่างที่ผ่านลอดหน้าต่างมา ที่เหมือนเเสงสว่างในชีวิตมันอาจจะเป็นเเสงเดียวที่เราเห็น เเละเเสงสว่างนั้นมันอาจจะพาเราจมดิ่งก็ได้ใครจะรู้หล่ะ….
Guest
