“ท่านพ่อขอรับ ข้าได้ยินบรรดาพวกสาวใช้คุยกันว่าท่านพ่อและท่านแม่ได้รับเอาหลานสาวของท่านหมอหลวงให้มาดูแลอาหยางเช่นนั้นหรือขอรับ นางมิใช่หมอ นางจะไว้ใจได้หรือขอรับ”
“อาห่าว…จุ๊ จุ๊ อย่าเสียงดังไป ทำไมลูกจึงถามออกมาเช่นนั้นเล่า”โจวฮูหยินซึ่งนั่งฟังสองพ่อลูกคุยกันอยู่นานแล้วจึงเอ่ยถามออกมา
“ก็มันน่าสงสัยนะขอรับท่านแม่ นางเป็นสตรีที่ยังมิได้ออกเรือน มิหนำซ้ำข้าได้ยินพวกสาวใช้คุยกันว่านางมีใบหน้างดงาม เหตุใดนางจึงสมัครใจมาคอยดูแลคนพิการเช่นอาหยาง ท่านพ่อกับท่านแม่มิคิดว่านางมีแผนจะหลอกให้อาหยางตกหลุมรักในตัวนาง แล้วนางจะได้เสนอตัวเองเข้ามาเป็นสะใภ้รองของตระกูลโจวเพื่อที่จะได้เสวยสุขไปทั้งชาติหรอกหรือขอรับท่านพ่อท่านแม่”คุณชายใหญ่ซีห่าวยังคงไม่ไว้ใจสาวน้อยผู้นั้น
“โธ่เอ๋ยอาห่าวลูกแม่ ทำไมเจ้าถึงคิดอย่างนั้นไปได้ เจ้ารู้ไหมว่านับตั้งแต่อาหยางได้รับอุบัติเหตุ อาหยางของเราอารมณ์เสียตลอดเวลา ขว้างปาข้าวของ ด่าทอสาวใช้ทุกคน ใครทำอะไรให้ก็ไม่ถูกใจ อาหารก็มิยอมจะกินจนร่างกายผ่ายผอม ยาก็มิยอมจะกิน มิว่าท่านหมอหลวงจะให้ทำอย่างไร ปฏิบัติตนอย่างไร อาหยางก็มิเคยให้ความร่วมมือเลย ทั้งท่านพ่อและท่านแม่ต่างก็จนใจกันไปหมด”โจวฮูหยินยังคงพร่ำพรรณนาให้ลูกชายคนโตของนางฟัง
Guest
