อภิสิทธิ์มาร

อภิสิทธิ์มาร 

“เธอมองฉันนานไปแล้วนะ" คำพูดธรรมดา แต่เกือบทำให้คนที่ถูกทักท้วงอยากมุดประตูหนี 

               “ขอ... ขอโทษค่ะ"  

เธอรีบบอกเขาปากคอสั่น สายตามองตรงไปบนถนนที่รถราค่อนข้างบางตา อาจจะเป็นเวลาช่วงกลางวัน และความประหม่าทำให้พิชญาวีไม่รู้ว่าตอนนี้รถได้จอดสนิทตรงหน้าป้ายรถเมล์ตามที่เธอต้องการ 

               “ลงไปสิ"  

เขาพูดขึ้นอีกครั้งอย่างเสียอารมณ์ และนั่นก็ดึงสติที่หลุดลอยไปไกลกลับคืนมา มือบางเงอะงะหยิบจับกระเป๋าที่วางไว้อยู่อย่างมึนงง 

               “เดี๋ยว..." แล้วเขาก็รั้งเธอไว้ด้วยคำพูดเพียงประโยคเดียว แต่ทำเอาจุกไปถึงขั้วหัวใจ 

               “... เรื่องวันนี้ขอให้เก็บเป็นความลับด้วย"  

พิชญาวีกลืนก้อนแข็งๆ ที่แล่นขึ้นมาจ่อที่คอหอยลงไปอย่างยากลำบาก เธอปั้นหน้ายิ้มพยักหน้าคำพูดของเขาอย่างไม่มีติดค้าง ก่อนจะเปิดประตูรถลงไปยืนอยู่บนฟุตปาธของป้ายรถเมล์ ยืนมองดูป้ายทะเบียนรถเบอร์ตองค่อยๆ ลับสายตาไปแล้วพ่นลมหายใจออกมา