“อ้อ.....แค่ ‘เพื่อนบ้าน’ นี่เอง ผมเป็นหมออยู่ที่นี่ ทำงานด้วยกันกับข้าวตังครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ‘คุณเพื่อนบ้าน’ ”
“อ้อ...แค่ ‘เพื่อนร่วมงาน’ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คืออย่างนี้นะครับ ยังไงผมก็ต้องกลับคอนโดอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นให้ข้าวตังกลับไปพร้อมผมหนะดีแล้ว เอ้อ...ข้าวตัง เดี๋ยวคืนนี้พี่นอนเฝ้าข้าวตังเองนะ วันก่อนพี่หาแปรงสีฟันกับกางเกงนอนของพี่ในห้องข้าวตังไม่เจอ ขากลับพี่จะได้แวะซื้อแปรงสีฟันด้ามใหม่เข้ามาไว้ในห้องข้าวตังด้วย”
.............................................................
“ปล่อยกูนะไอ้ติณณ์ มึงจะอุ้มกูทำไมเนี่ย ปล่อย”
“ช่วงนี้ไปอยู่ที่ห้องพี่ก่อนละกัน พี่จะได้มีสิทธิ์อนุญาติให้ใครเข้าออกก็ได้ อยู่ห้องนี้อันตราย มีคนจ้องจะคาบไปแดกอยู่ตลอดเวลา”
“จะบ้ารึไง ปล่อยนะเว้ย!! อยู่กับมึงอะ อันตรายที่สุดแล้ว มีแต่มึงนี่แหละที่จ้องจะแดกกูอยู่ตลอดเวลา”
“พูดอะไร พี่ยังไม่ได้แดกเลย แล้วถ้าขืนยังดิ้นอยู่อย่างนี้พี่จะจับแดกซะตอนนี้และที่นี่เนี่ยแหละ ลองดูมั้ยล่ะ พี่ทำจริงๆ นะ”
.....................................................
ตอนยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนก็ดูเป็นผู้ชายสุภาพ อบอุ่นอยู่นะ ถึงจะกวนเล็กๆดื้อหน่อยๆก็เถอะ
แต่พอจบคำว่ายอมเป็นแฟนด้วยเท่านั้นแหละ
อาการหื่นออกมาในบัดดลและตอนนั้นทันที
กัด บีบ ดูด ขยำ ไม่ปราณี และไม่ต้องหลับต้องนอนกันแล้ว
พี่ติณณ์ ผมระบมไปหมดแล้วคร๊าบบ
......................................................
สวัสดีค่า ตะวันดวงโตค่ะ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกเลย อยากแต่งนิยายมาตั้งนานแล้ว แต่ไม่เคยได้ลงมือทำสักที
ได้แต่คิดพล๊อต แต่ไม่ได้ลงมือเขียนอย่างจริงจัง
ที่จริงเคยเขียนนะ เมื่อประมาณ 14 ปีที่แล้ว แต่เขียนได้แค่ประมาณ 5 หน้ากระดาษแล้วไปต่อไม่ได้ อันนี้นับเป็นงานเขียนมั้ย
เป็นนักอ่านมาตลอดชีวิตไม่ว่าจะเป็นนิยายหรือการ์ตูน
อย่างเดียวที่ไม่ค่อยอ่านคือหนังสือเรียน 555
นิยายเรื่องนี้ใช้เวลาแต่งมาครึ่งปีแล้ว เพราะต้องแบ่งเวลามาจากงานประจำ ซึ่งงานประจำก็กินเวลาชีวิตมากกว่างานทั่วไปและสูบพลังงานไปเยอะมาก
ต้องเลือกว่าจะนอนเอาแรงหรือแต่งนิยาย
สัญญาเลยค่ะว่าจะรีบแต่งรีบลง เพื่อสานฝันตัวเองตั้งแต่วัยเด็กให้ได้
ฝากให้โอกาสและเอ็นดูไรท์มือใหม่ด้วยนะคะ
และฝากพี่ติณณ์กับน้องข้าวตังไปอยู่ในใจของทุกคนด้วยนะคะ
ปล.เม้นมาติชม หรือพูดกันได้ และฝากกดหัวใจดวงน้อยๆเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
Guest
