เรื่องย่อ
“คุณทัตคิดว่าปาฏิหาริย์มีจริงไหมครับ”
“บางคน...ก็บอกว่าปาฏิหาริย์ไม่มีอยู่จริง เพราะทุกสิ่งทุกอย่างมักเกิดขึ้นที่เหตุและผลของตัวมันเอง แต่สำหรับฉัน...”
“…..”
“ฉันคิดว่าปาฏิหาริย์มีจริง การที่ได้รู้จักกับเธอ...มันก็คือปาฏิหาริย์สำหรับฉัน”
ตึก ตัก ตึก ตัก
เขาทำผมใจเต้นอีกแล้ว
*********************************************************************
พูดคุยกันสักหน่อยเจ้า
*เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกที่แต่งและเกิดจากความมโนเพ้อฝันของคนเขียนล้วนๆ ถ้ามีการบรรยายที่ติดขัดหรือมันอ่านแล้วยังงงๆ หรือมีคำที่เขียนผิด ข้าน้อยก็ต้องขอสุมาอภัยด้วยนะคะ
*จริงๆ เรื่องนี้ไรท์วางพล็อตเรื่องไว้นานมากแบบมาก แต่ไม่มีโอกาสได้เขียนสักทีเพราะมัวยุ่งกับการเรียนและใช้ชีวิตส่วนตัวเพลินไปหน่อย ฮ่าๆๆ
*สามารถติชมหรือให้คำแนะนำได้เลยนะคะ (โปรดติชมกันแบบน่ารักๆ ด้วยนะคะ พลีส) จะนำมาปรับปรุงและปรับใช้อย่างแน่นอนค่ะ
*มีการใช้ภาษาถิ่น อาจจะมีการพิมพ์ตกหรือมึนงงไรท์ก็ต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่งด้วยนะคะ
*ยังไงก็ฝากเอ็นดูน้องนะโมกับลุงทัตเทพไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ
ทัตเทพ : [เรียกลุงเลยเหรอไรท์?]
นะโม : [เรียกถูกแล้วครับไรท์ เรียกต่อไปครับ]
ทัตเทพ : [งั้นผมก็ไม่ขัด]
คุณเจ้า : [เหม็นความรักจังวุ้ยยยย อ่ะๆ มีอะไรอยากจะฝากบอกคนอ่านที่น่ารักบ้างคะ]
ทัตเทพ : [มาอ่านกันเยอะๆ นะครับ และฝากให้กำลังใจไรท์ด้วยครับ]
นะโม : [ชอบก็ชอบ ไม่ชอบก็ต้องชอบ หยอกๆ นะครับ ฮ่าๆๆ ฝากติดตามและเข้ามาอ่านเรื่องราวของพวกเราเยอะๆ นะครับ]
คุณเจ้า,ทัตเทพ,นะโม : [ฝากด้วยนะค่า/ครับ/ค้าบ]
ปล.เรื่องอาจจะดูดราม่า แต่จริงๆ แล้วมีส่วนที่ดราม่าแค่ไม่กี่ส่วน ไรท์พยายามจะเขียนให้ออกเป็นแนวผ่อนคลาย เรื่อยๆ ให้ไม่ตึงเครียดมากกว่าค่ะ (รึเปล่า) หวังว่าจะทำให้ทุกคนสนุกไปกับการอ่านนะคะ
Guest
