ฝากติดตามนิยายเรื่องใหม่ไรท์กันด้วยนะคะ กดเข้าชั้นกันไว้ก่อนได้เลยนะคะ จะได้แจ้งเตือนทันทีที่ไรท์อัพนิยาย
อ่านฟรีจนจบค้าบ...
“ปริ้นซ์~”
“เธอไม่เข้าใจหรือไงห้ะ!! ว่าผู้หญิงเลว ๆ แบบเธอมันไม่มีสิทธิ์มาทำตัวเหมือนสนิทกับฉัน เพราะขนาดหน้าเธอฉันยังไม่อยากจะมองเลย”
“ปะ…ปันขอโทษ ขอโทษจริง ๆ แต่เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งนานแล้วปริ้นซ์ลืมมันไปได้ไหม เรายังเป็นเพื่อนกันได้นะหรือปริ้นซ์อยากให้ปันทำอะไรเพื่อเป็นการไถ่โทษบอกมาได้เลยปันยอมทุกอย่าง ถ้ามันจะช่วยให้ปริ้นซ์ยอมยกโทษให้ปัน”
“เหอะ! สุดท้ายคนแบบเธอมันก็นึกถึงแต่ความรู้สึกตัวเองสินะ ขอโทษเพื่อที่ตัวเองจะได้หายรู้สึกผิดกับสิ่งที่ก่อ คิดว่าแค่นี้มันจะพอกับที่ฉันต้องเจอหรือไง”
“แล้วปริ้นซ์จะให้ปันทำยังไง ให้ตายชดเชยความผิดไปเลยดีไหมปริ้นซ์ถึงจะยอมให้อภัย”
“ความตายสำหรับเธอมันง่ายไป แบบเธอต้องอยู่ทรมานไปนาน ๆ เธอบอกใช่ไหมว่าจะยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ฉันให้อภัยเธอ”
“ใช่บอกมาเลยปริ้นซ์จะให้ทำงานถึงดึกแค่ไหนไม่มีวันหยุดเลยก็ได้ปันยอม”
“งานที่เธอต้องทำคือเป็นนางบำเรอทุกเมื่อที่ฉันต้องการ แล้วฉันจะให้อภัยกับเรื่องที่เคยผ่านมาตามที่เธอต้องการ”
“ปริ้นซ์!!”
“ยะ..อย่าทำแบบนี้เลยนะมันไม่ดี อีกอย่างปริ้นซ์ก็มีคู่หมั้นแล้วด้วย”
“ถ้าเธอทำไมได้อย่างที่ปากพูดก็ไม่ต้องมาพล่ามอะไรให้ฉันได้ยินอีก! อีกอย่างนะเธอมันเป็นได้ก็แค่นางบำเรอเท่านั้น ไม่มีค่าพอจะทำให้ฉันกับคู่หมั้นมีปัญหากันได้หรอก อย่าสำคัญตัวเองไปหน่อยเลย!”
“ปะ..ปันจะทำทุกอย่างถ้ามันจะทำให้ปริ้นซ์หายเจ็บปวดได้ ปันยอม!”
“ดี! เพราะผู้หญิงแบบเธอมันก็ไม่อะไรจะเสียอยู่แล้วนี่ น่าจะผ่านมาจนโชกโชนหมดแล้ว”
“…..”
“อยากรู้เหมือนกันว่าลีลาเธอจะสักแค่ไหน จะดีกว่าสมัยก่อนไหม”
ถ้อยคำแต่ละประโยคที่ออกมาจากปากชายหนุ่มมันโหดร้ายเสียกว่าอาวุธร้ายแรงใดจะเทียบเทียม จนหญิงสาวไร้เรี่ยวแรงจะต่อสู้ทำได้เพียงนั่งนิ่ง ๆ และปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มใสด้วยหัวใจอันแสนบอบช้ำ...
Guest
