#RememberMe
#จำฉันให้ดี
#มาร์คบุ๊ค
----------------------------------------------------------------------------------
‘บุ๊ค’
หนุ่มน้อยหน้าใส ผู้อ่อนโยนกับทุกสิ่ง โชคชะตาพาให้เขาต้องมาอาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกับคนเย็นชาอย่าง
‘มาร์ค’
ที่โลกส่วนตัวสูงปรี๊ด ไม่เปิดใจรับใครง่าย ๆ
ความยากลำบากในการอาศัยอยู่บ้านเดียวกันกับเจ้าชายเย็นชาจึงเกิดขึ้น แต่นั่นก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถของบุ๊คผู้ซึ่งมาพร้อมกับความตั้งใจและความลับอันลึกที่สุดในใจ
โชคชะตาจะร้อยรัดพัดพาพวกเขาไปทางใดก็สุดรู้
แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นบุ๊คก็พร้อมยอมรับทุกสิ่งอย่างไม่มีเงื่อนไข
.
.
.
.
[บทนำ]
“บุ๊ค เก็บของเสร็จหรือยังลูก แม่เอานมมาให้” หญิงวัยกลางคนเคาะห้องถามลูกของตนพร้อมกับถือแก้วนมอุ่น ๆ ในมือ
“ใกล้เสร็จแล้วครับแม่” หนุ่มน้อยวัยรุ่นตอบกลับผู้เป็นแม่เสียงใสพร้อมกับหยุดการจัดเก็บข้าวของแล้วเดินไปเปิดประตูให้ผู้เป็นมารดา
กัลยาเดินตามลูกชายของเธอเข้ามาในห้อง วางแก้วนมลงบนโต๊ะก่อนจะมองไปที่เห็นข้าวของในกระเป๋าที่จัดวางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยก็ยิ้มน้อย ๆ ลูกของเธอแม้จะเป็นเด็กผู้ชายแต่เรื่องความมีระเบียบนี่ยิ่งกว่าผู้หญิงบางคนอีก
“ยังเหลืออีกเยอะไหมลูก” กัลยาพูดพร้อมทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะเรียนของลูกชาย
“ไม่เยอะแล้วครับ แค่ตรงนี้ก็เสร็จแล้ว” บุ๊คพูดพร้อมกับชี้มือไปตรงข้าวของที่เหลืออีกเพียงเล็กน้อยที่ต้องบรรจุลงในกระเป๋า
“เฮ้อ ลูกไม่อยู่แบบนี้ แม่คงเหงาแย่” กัลยาพูดพร้อมหัวเราะน้อย ๆ แต่แววตานั้นแฝงไปด้วยความเศร้าที่ลูกชายสุดที่รักของเธอจะต้องไปอยู่ในที่ห่างไกลจากเธอ
“โถ บุ๊คสัญญานะครับว่าบุ๊คจะโทรหาแม่ทุกวันเลย หรือถ้ายังไม่หนำใจ โทรหาสามเวลาหลังอาหารเลยก็ได้ แถมก่อนนอนให้ด้วย” บุ๊คพูดด้วยน้ำเสียงสดใสเพื่อให้แม่ของตนคลายความกังวลลง
“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้จ้ะ แค่ติดต่อแม่มาบ้างเท่านั้นก็พอ” ผู้เป็นแม่ยิ้มอย่างใจดี
“ไปอยู่ที่นู่นแล้วดูแลตัวเองดี ๆ ด้วยนะลูก แม่คงไม่ได้เอานมอุ่น ๆ มาให้ลูกก่อนนอนแล้ว” แม้จะพยายามให้ใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม หากแต่แววตาที่ฉายแววความเศร้าก็ไม่สามารถหลุดรอดสายตาผู้เป็นลูกชายไปได้ บุ๊คขยับเข้าไปใกล้ผู้เป็นมารดาพร้อมกับโอบเอวซบหน้าลงบนตัก
“บุ๊คก็คงจะคิดถึงนมอุ่น ๆ ของแม่ทุกวันเลยล่ะครับ” ไม่พูดเปล่า บุ๊คยังไถหัวไปบนตักผู้เป็นแม่เบา ๆ อย่างคนขี้อ้อน
กัลยาอยากบอกเหลือเกินว่ายิ่งลูกทำแบบนี้ ความคิดถึง ความห่วงหาก็ทวีคูณขึ้นมาโดยที่ลูกยังไม่ได้ทันได้ไป ธรรมดาคนเป็นแม่ก็ไม่อยากให้ลูกไปอยู่ไกลตัว ไกลหู ไกลตา ยิ่งเป็นบุ๊คด้วยแล้วเธอยิ่งเป็นห่วง อยากจะเปลี่ยนใจไม่ให้ไปแล้ว แต่เมื่อนึกถึงความสุขของลูกชายเพียงคนเดียวของเธอ ผู้เป็นแม่ก็ยอมอะไรก็ได้ทั้งนั้น และเธอเชื่อว่าลูกชายของเธอจะดูแลตัวเองเป็นอย่างดี
“พอได้แล้ว ยิ่งอ้อนแบบนี้แม่ยิ่งไม่อยากให้ลูกไปรู้ไหม” แม้ปากจะบอกให้บุ๊คเลิกอ้อนแต่มือของเธอก็ยังคงลูบหัวลูกอย่างอ่อนโยน บุ๊คเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นมารดาแต่มือยังคงโอบเอวเอาไว้
“บุ๊คขอบคุณแม่มากนะครับที่เข้าใจและปล่อยให้บุ๊คทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ”
“ถ้านั่นเป็นความสุขของลูกที่แม่พอจะให้ได้ แม่ก็จะทำจ้ะ” หญิงวัยกลางคนยิ้มให้ผู้เป็นลูกอย่างจริงใจ ไม่ว่าอะไรก็ตามถ้าสิ่งนั้นเป็นความสุขของบุ๊ค เธอพร้อมจะทำทั้งนั้นแม้จะรู้ว่าใยภายภาคหน้าจะเกิดอะไรขึ้น เธอเลือกจะไม่ห้ามลูก ปล่อยให้ลูกเลือกในสิ่งที่ตัวเองต้องการ เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับบุ๊คตอนนี้คือสิ่งที่เขาอยากจะทำ
“โอ๊ย พอแล้ว แม่ไปนอนดีกว่า ขืนอยู่ต่อเดี๋ยวจะเปลี่ยนใจไม่ให้ลูกไป” กัลยากลั้วหัวเราะน้อย ๆ ไม่อยากให้บรรยากาศต้องเศร้าไปมากกว่านี้ บุ๊คขยับตัวเปิดทางให้ผู้เป็นมารดา
“พักผ่อนเยอะ ๆ นะลูก พรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้า ไปถึงนู่นก็ต้องเดินทางต่อ เก็บข้าวจัดของอีก คงเหนื่อยน่าดู”
บุ๊คยิ้มพรายตอบกลับให้ผู้เป็นมารดา
มารดาของเขาได้ส่งความเป็นห่วง ความห่วงใยล่วงหน้าไปยังสถานที่ที่เขากำลังจะต้องไปใช้ชีวิตแล้ว อย่างน้อยก็สร้างความอบอุ่นใจให้เขาได้
“ไปแล้วก็ไม่ต้องห่วงทางนี้มากนะ ทำในสิ่งที่ลูกต้องการอย่างเต็มที่เถอะจ้ะ เพราะยิ่งลูกมีความสุขเท่าไหร่ แม่ก็มีความสุขมากเท่านั้น”
ผู้เป็นแม่ลุกออกไปนานแล้ว แต่บุ๊คยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม ความรู้สึกหลากหลายแล่นเข้ามา บอกไม่ถูกว่าตอนนี้ตนเองควรจะรู้สึกอย่างไร หันไปมองแก้วนมที่วางอยู่บนโต๊ะ ไม่รู้อีกนานไหมที่จะได้มีโอกาสกลับมาดื่มนมอุ่น ๆ จากผู้เป็นมารดาอีก แต่เขาสัญญาว่าจะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด บุ๊คจะต้องมีความสุขให้มาก ๆ เพราะนั่นเป็นสิ่งที่มารดาของเขาต้องการมากที่สุด
‘รอบุ๊คก่อนนะพี่มาร์ค บุ๊คกำลังจะไปหาพี่มาร์คแล้วนะ’
----------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีนักอ่านทุก ๆ ท่านนะคะ
ก่อนอื่นต้องขอแนะนำตัวก่อนเลย "แพรตะวัน" นะคะ
เป็นนักเขียนหน้าใหม่ที่ไม่ใหม่แล้ว ฮา~~
เพราะว่าแพรเองได้ผ่านการเขียนแฟนฟิค เขียนนิยายมาบ้างแล้ว แต่ไม่เคยเขียนเรื่องยาว ๆ มาก่อน
จริง ๆ มีค้างอยู่ในสต๊อคอยู่พอสมควรแต่มันก็อยู่อย่างนั้น ไม่ไปไหนสักที
แต่รอบนี้จะลองตั้งใจดูสักตั้ง ด้วยความที่แพรเองยังไม่ได้ทำงานเป็นหลักแหล่ง ตัวเองก็มีดีทางด้านเขียนนิยายเท่านั้น (แพรตัดสินตัวเองเองนะคะ ไม่ได้มีใครบอก ฮ่าๆๆ) แต่การเขียนนิยายก็เป็นสิ่งที่แพรชอบและคิดว่าทำได้ดีอยู่นะคะ แต่อาจจะไม่ได้ดีเลิศเลอ
เลยอยากให้การเขียนนิยายเป็นช่องทางหนึ่งในการหารายได้ของตัวเองระหว่างหางานประจำน่ะค่ะ
แล้วตัวแพรเองก็อยากเขียนเรื่องยาวให้จบออกมาให้ได้สักครั้ง มีพล๊อตในหัวมากมายแต่กลับไม่ยอมลงมือเสียที
ถือเป็นการท้าทายตัวเองจริง ๆ หวังว่านักอ่านทุกท่านที่ผ่านมาอ่านนิยายของแพร จะเป็นกำลังใจให้แพรทำสำเร็จด้วยนะคะ
สำหรับนิยายเรื่องนี้ ติดอยู่ในหัวแพรมานานมากแล้วค่ะ ตั้งแต่ปี 2562 เห็นจะได้ แต่ดูสิคะ เพิ่งจะมาเขียนจริงจังเอาปีที่แล้วนี้เอง
(มัวแต่ไปอ่านนิยายของคนอื่นอยู่ >//< )
เลยอยากจะส่งเรื่องนี้ให้ถึงฝั่งฝันค่ะ
ถ้าอ่านแล้วชอบ ฝากกดใจ กดติดตาม เขียนคอมเมนท์เข้ามาพูดคุยกันได้นะคะ
ชื่นชม ติเตียน แพรก็พร้อมที่จะรับฟังค่ะ แต่!! ขอเพียงอย่างเดียว ถ้าจะติจะว่ากันโปรดอย่าใช้ถ้อยคำหยาบคายต่อว่ากันรุนแรงนะคะ แพรเป็นคนใจบางงงง
สุดท้ายนี้ ขอฝากนิยายเรื่อง Remember Me : จำฉันให้ดี (พี่มาร์คน้องบุ๊ค) ไว้ในอ้อมใจนักอ่านทุกท่านด้วยนะคะ
----------------------------------------------------------------------------------
นิยายเรื่องนี้สงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537
ห้ามมิให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไขเพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับการอนุญาต
Guest
