ท่านแม่ทัพโด้โปรดอ่อนโยนบ้าง

ท่านแม่ทัพได้โปรดอ่อนโยนบ้าง  

เนื่องจาก ไรท์ความจำไม่ค่อยดี หากสมัครใหม่เพื่อเปลี่ยนนามปากกา อาจจะลืมรหัสเดิมจึงขอใช้ร่วมกันเลย  

นามปากกา ที่ใช้หลักๆ หมูติดมัน หวี่เฟย จะเปลี่ยนเป็น อวี้เฟยนะคะ 

ฝากด้วยนะ นิยายเรื่องนี้เป็นยูริ ตัวเอกเลวแค่คลั่งรักค่ะ 

ชินหลง ท่านแม่ทัพสาวที่ทุกคนต่างหวาดกลัวและเกรงกลัวเมื่ออยู่ต่อหน้า หากนางชี้ให้ตายก็ต้องตาย ชี้ให้อยู่ก็ต้องอยู่ ความโหดเหี้ยมของนางนั้นคือสัตว์ป่าที่กระหายเลือด ทุกย่างก้าวที่เดินไปที่ไหนต้องสยบราบให้นาง นั้นจึงเป็นต้นเหตุของฉายาที่ได้รับ โฉมล้มเมือง หนึ่งในแม่ทัพทั้งสี่ 

เพ่ยหลินสาวใช้ธรรมดาที่รักเขาหมดใจแต่ถูกแม่ทัพชินหลงปฏิเสธ และยังบอกว่านางเป็นเพียงสาวใช้ หลังจากนั้นสามปี เขากลับมาพยายามฉุดดึงนางเข้าไปในอ้อมกอดของเขา 

“ได้โปรดปล่อยเขาไป” ร่างบางพยายามดิ้นรนให้หลุดจากมือหนาที่กุมแขนนางไว้

“บอกมันสิว่าเจ้ารักข้า.....รักข้าคนเดียวเท่านั้น?” เสียงกระซิบที่ข้างหูส่งผลให้คนฟังถึงกับร่างกายสั่นไหวไม่กล้าที่จะมองคนรักที่อยู่ข้างหน้า

“ข้าบอกว่าให้บอกมัน.....เจ้าไม่ได้ยินหรืออย่างไร”

คราวนี้เขาเปลี่ยนมาเป็นกระชากร่างบางมาประชิดตัวมืออีกข้างก็บีบคางมนแน่นยิ่งเห็นสายตาที่นางจ้องมองไปที่คนรักด้วยแววตาเจ็บปวดน้ำตาอาบแก้มปากก็เม้มแน่นราวกับว่านางไม่ต้องการให้คนรักได้ยินหรือเสียใจ แต่มันกับตรงข้ามกับชินหลงที่กำลังร้อนรุ่มดั่งกองเพลิงก็ต้องระเบิดโทสะออกมาเขาหันหน้าไปสั่งลูกน้องของตน

“ปล่อยเขา....ปล่อยเขา....ข้ายอมแล้ว....ข้ายอมแล้วปล่อยพี่เหวินไป”

“พี่เหวิน” เขาเอ่ยเสียงเหี้ยม

“อ่ะ..ฮือๆ” มือบางยกขึ้นพยายามแกะมือหนาที่เปลี่ยนมากระชากผมนางแน่นก่อนจะตะโกนร้องเสียงดังเมื่อเหตุการณ์ตรงหน้ามันชั่งเจ็บปวดทรมานเมื่อคนรักต้องมาพบกับเรื่องที่แสนจะเลวร้ายเมื่อเขาต้องมาสูญเสียความเป็นชายไปต่อหน้าหญิงคนรัก

“อร๊ากกก”

“พี่เหวิน....ปล่อยข้า....ปล่อยข้า.....ชินหลงข้ารักท่าน....ข้ารักเท่านฮือๆ”

“ร่างกายเจ้าเป็นของใคร...บอกข้า” แม่ทัพหนุ่มจ้องเข้าไปในดวงตาที่กำลังสั่นกลัว

“ร่างกายข้าเป็นของท่านแม่ทัพชินหลงเพียงผู้เดียว”

“แล้วใจเจ้าเป็นของใคร...?”

เพ่ยหลินตกใจเมื่อถูกแม่ทัพหนุ่มสวมกอดจากด้านหลังมือหนาก็เปลี่ยนมาโอบกอดเอวบางแน่น มิหนำซ้ำเขายังจงใจใช้ริมฝีปากเม้มที่ลำคอขาวเนียนก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นกัดเข้าที่ลำคอนางอย่างตั้งใจ

“ใจข้าเป็นของท่าน.....เป็นของท่านแม่ทัพชินหลงเท่านั้น....ได้โปรดปล่อยเขาไป”

“ทั้งร่างกายเจ้า.....หัวใจเจ้าเป็นของข้าไม่มีชายอื่นอีกแล้วใช่รึไม่...?”

ริมฝีปากแดงสดระดมจูบไปตามลำคอขาวเนียนแล้วเปลี่ยนมาเกยคางบนไหล่มนก่อนจะเอ่ยถามนางเบาๆ

“ใช่....ข้าไม่มีชายอื่นนอกจากท่าน”

“เช่นนั้นแล้วชายที่อยู่ตรงหน้าเจ้าเวลานี้ก็หาใช่คนรักของเจ้า.....หากมันตายไปเจ้าก็คงไม่เสียใจใช่รึไม่”

เพ่ยหลินสะอื้อร้องไห้เอ่ยด้วยน้ำตาแม้เสียงที่นางเอ่ยออกมาจะฟังแทบไม่รู้เรื่องก็ตาม

“ท่านแม่ทัพได้โปรด....ข้าขอร้อง”

“ขอร้อง...หึ...งั้นมันก็สมควรตายเสียตรงนี้และเดี๋ยวนี้!”

“ชินหลง...ท่าน...พี่เหวิน....พี่เหวินปล่อยข้า....ข้าเกลียดท่านข้าไม่มีวันรักท่าน”

“ต้องมี....ต้องมีสักวันที่ข้าจะต้องได้ใจของเจ้าเพ่ยหลิน”