การพบเจอเขาเหมือนได้ชีวิตใหม่ หัวใจที่บอบช้ำไม่เหลืออะไรของเธอเหมือนได้รับการเยียวยา เขาเป็นโลกใบใหม่ กลายเป็นโลกทั้งใบของ บีบี สว่าง อบอุ่นราวกับพระอาทิตย์ที่ส่องแสงนำทาง จนหญิงสาวลืมไปว่าดวงอาทิตย์อย่างเขาก็พร้อมจะแผดเผาเธอ
"คุณเป็นคนดีใช่ไหม? หนูทำได้ทุกอย่างเลย ซักผ้า ล้างจาน หุงข้าว กวาดบ้าน ได้โปรดให้หนูอยู่ด้วยได้ไหมคะ"
"ฉันไม่ใช่คนดีขนาดนั้นหรอกนะ"
"อายุเท่าไหร่ แล้วไปอยู่ในนั้นได้ยังไง ไม่เรียนเหรอ" คุณหมอซักประวัติต่อ
"สิบหกค่ะ หนูโดนหลอกให้เข้าไป ป้าคนนั้นแกล้งเป็นคนดีและบอกว่าจะให้ที่พักและให้หนูทำงานด้วย เงินดี" บีบีก้มหน้าตอบเสียงอ่อย ดนุภาคและฌอนเหลือบมองหน้ากัน ตอนนี้เพื่อนเขาเริ่มโผล่หน้าออกมาจากด้านหลังแล้วแต่มันเอามือปิดปากไว้ตลอดเวลา
"เด็กอายุสิบหกจะให้ทำงานอะไรล่ะ เงินดีด้วยหลอกลวงทั้งเพ แล้วไม่มีญาติที่อื่นแล้วหรือไง"
บีบีส่ายหน้า ก่อนเธอจะทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าต่อหน้าดนุภาค
"เฮ้ย! ทำอะไรเนี่ยน้อง" ชายหนุ่มทำหน้าเหรอหรา มองซ้ายขวาทำตัวไม่ถูก
"คุณเป็นคนดีใช่ไหม? หนูทำได้ทุกอย่างเลย ซักผ้า ล้างจาน หุงข้าว กวาดบ้าน ได้โปรดให้หนูอยู่ด้วยได้ไหมคะ"
"ฉันไม่ใช่คนดีขนาดนั้นหรอกนะ" ดนุภาคปฏิเสธทันที
"เฮ๊ยไอ้ภาคใจเย็น น้องมันน่าสงสารว่ะ" ฌอนสะกิดเพื่อน มือยังคงป้องปากพูด
"งั้นมึงก็ช่วยเด็กเองสิวะ"
"กูก็อยากช่วย แต่มึงก็รู้ว่ากูไม่สะดวกไงเพื่อน"
"กูก็ไม่สะดวกครับ"
"ไอ้ภาคอย่าใจดำดิวะ น้องแม่งน่าสงสารจริง อีกอย่างมึงดูสภาพน้อง จะปล่อยไปแบบนี้เหรอวะ"
"หนูสัญญา อายุครบยี่ปีบริบูรณ์เมื่อไหร่หนูจะตอบแทนบุญคุณคุณค่ะ"
"เดี๋ยวๆ น้องที่พูดหมายความว่าไงเนี่ย" ดนุภาคคิดดีไม่ค่อยได้ ไม่รู้ทำไมสมองดันคิดไปถึงเรื่องลามกหยาบโลน ไอ้บ้า!
Guest
