ชังรักน้องเลี้ยง.

คริสกรเดินเข้ามาในบ้านแล้วก็มองซ้ายแลขวา ราวกับว่า จะมองหาใคร 

           “มองหาใครเหรอคะคุณคริส”แม่บ้านถาม 

           “เอ่อ ..เปล่า”เขาตอบสั้นๆ ก่อนจะเดินขึ้นไปข้างบน 

           แต่เมื่อเดินผ่านห้องนอนของเปมนีย์ ก็ทำให้หยุดชะงัก 

           เธอจะอยู่ในนั้นไหม 

           ได้ข่าวว่าจะกลับมานี่ 

           วันนี้ก็น่าจะมาถึงแล้ว 

           “ ..”คริสกรลังเลใจ 

           ถ้าเจอกัน ..ควรจะพูดอะไร 

           เรื่องเมื่อสี่ปีก่อน ..เขาไม่ได้ตั้งใจ 

           ในเวลานั้น เขาโกรธมากจริงๆ 

           เขาหลบหน้าไปจากบ้านนานแรมเดือน 

           และเมื่อกลับมา ก็ปรากฏว่า เปมนีย์ได้ไปเรียนต่อที่เชียงใหม่แล้ว 

           ตั้งแต่เหตุการณ์นั้น เขาก็ไม่เคยได้เจอหน้าเธออีกเลย 

           แต่ยิ่งไม่เจอ ..ก็ยิ่งทำให้รู้สึกผิด 

           ยิ่งคำพูดสุดท้ายที่พูดออกไป ยิ่งทำให้เขาติดค้างในใจ 

“ออกไปซะ ฉันเกลียดขี้หน้าเธอ ..ขยะแขยงเธอ ..ไม่อยากเห็นหน้าเธออีก” 

           คริสกรไม่คิดว่า คำพูดเขาในวันนั้น จะทำให้เธอหายหน้าไปจากชีวิตเขาตลอดสี่ปีที่ผ่านมา 

           “คุณคริสคะ”เสียงแม่บ้านทำให้คริสกรสะดุ้ง แล้วหันกลับมา 

           “อะไร” 

           “คุณท่านให้มาตามไปกินมื้อค่ำค่ะ” 

           “ ..”เขารีบลงไปทันใด 

           หัวใจเต้นระรัว เลือดลมแล่นไปทั่ว ตั้งแต่หัวจรดเท้า 

           ความรู้สึกเหมือนมีอะไรมาอัดดัน 

           บอกไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมมันกระชุ่มกระชวยแบบนี้ 

           ทั้งๆ ที่เขาเกลียดเปมนีย์เข้าไส้ แต่ทำไมอยากเห็นหน้า อยากพบเจอ 

           อาจจะเพราะมีเธอเป็นคู่ปรับ คอยกวนใจ ชีวิตในช่วงเวลานั้นเลยมีสีสัน 

           เธอกลับมาก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่เหงา เพราะจะได้มีคนทะเลาะ และคอยรองรับอารมณ์ของเขา  

           ทันทีที่เข้ามาในห้องอาหาร อาการตรงหัวใจ เหมือนจะหยุดเต้น 

           ไม่มีเปมนีย์อยู่ในห้องนี้ 

           เธอยังไม่กลับมา 

           แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่ 

           หรือจะเป็นพรุ่งนี้