เมื่อโชคชะตาเล่นตลก กลับส่งนางที่ไม่ใช่คนรักของเขา เข้ามายังจวน ในวันเเต่งงานเช่นนี้
แล้วคนรักที่เขาเฝ้ารอ...หายตัวไปที่ใดกัน...
เวลานี้ก็เริ่มออกตามหานางเเต่ก็ไม่พบเจอ
........................................................
ดวงตาที่เหม่อลอย ฟังเสียงของเฉินเหยาที่เอื้อน เอ่ย เหมือนโดนสะกดจิตอย่างไงอย่างงั้น สมองอันน้อยๆของซูเหนียง กำลังนึกคิดอะไรบางอย่าง
จู่ๆรู้สึกสายคาดเอวของนางถูก กระชากให้หลุดออกจากเอวบาง ทำให้นางตื่นจากภวังค์ รู้สึกตกใจกับการกระทำของบุรุษที่เคยบอกนางว่าเกลียดชังนางนักหนา
"ท่าน...ท่านเเม่ทัพ ท่านจะทำอะไร" ซูเหนียงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงสั่น
"ก็ให้เจ้า ใช้เรือนร่างปรนนิบัติข้าอย่างไงเล่า เจ้ายังไม่เข้าใจอะไรอีก" เฉินเหยาเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าเย็นชา ไม่ได้รู้สึกอะไรสักนิดกับสิ่งที่เขาได้กระทำอยู่ เขาอยากปราบพยศนางเท่านั้น เพราะที่ผ่านมาเขาจงใจลงโทษนางเกือบทุกอย่าง แต่ดูเหมือนว่านางก็ยังเเข็งกร้าวกับเขาเช่นเดิมไม่แปรเปลี่ยน
ครั้งนี้เขาเลยตั้งใจทำข้อตกลงเช่นนี้ขึ้นมา ลองดูสิว่านางยังจะเเข็งกร้าวกับเขาอีกหรือไม่
ซูเหนียงมิอาจรับรู้ว่าเฉินเหยา กำลังนึกคิดสิ่งใดอยู่ แต่นางถึงกับดวงตาเบิกโพลง เมื่อเขากล่าวว่าจะให้นางใช้เรือนร่างปรนนิบัติเขา
"ข้ายังไม่ได้ตอบตกลง ท่านจะทำเช่นนี้กับข้าได้อย่างไร" ถึงสายคาดเอวจะหลุดออกไปอยู่ในมือของ เฉินเหยาแล้ว แต่นางยังกระชับเสื้อตัวนอกของตนไว้เเน่น ด้วยอาการสั่นเทาด้วยความกลัว
➡️➡️เรื่องนี้มีอีบุ๊คขายแล้วค่ะ
...........................
ฝากกด👍 เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยน๊า
ขอบคุณที่ติดตามอ่านตลอดมา
Guest
