ป๋านิค x หนูมายด์
ร่างสวยเย้ายวน กลิ่นหอมละมุน ขยับหนีไปจนมุมตรงพนักโซฟา คนไล่ที่ต้องการกินไม่ละพยายามในการขยับตาม ยกแขนวางบนพนักพิง คล้ายโอบกอดคนขี้กลัว
“ชื่ออะไร” เหมือนแกล้งถามทั้งที่รู้จักเธอจากปากผู้จัดการ แต่ก็อยากถาม อยากได้เสียงหวานๆ ตอบเขาด้วยปากเธอเอง
“มะ...มายด์ค่ะ” นกน้อยตอบด้วยเสียงสั่นเครือ
“มะ...มายด์ค่ะ ชื่อแปลกดีนะ” มาเฟียตัวใหญ่ยี่ยวนนิดๆ ชื่อน่ารักสมตัว พูดไปอย่างนั้นเองว่าชื่อแปลก มายด์ก็น่าจะหมายถึงใจ
“เอ๋...ไม่ใช่ค่ะชื่อมายด์เฉยๆ เรียกมายด์ได้ค่ะ” ไม่ใช่มะ...มายด์ซะหน่อย
“มายด์ก็พอ” เขาทวนชื่อมายด์ก็พอ
“อีตาบ้า” ตวาดเขาเสียงขรม พอนึกขึ้นได้ว่าตัวเองอยู่ในถ้ำเสือ ไม่ควรแสดงความเกรี้ยวกราด จึงลดเสียงแว๊ดลง “ฉันหมายถึงฉันชื่อมายด์ค่ะ” บอกชื่อตัวเองอีกหน ไม่ต้องอยากทราบชื่อจริงนะ แค่มายด์พอแล้ว เธอไม่ได้เตรียมชื่อเข้าวงการมา บอกผู้จัดการตามประวัติที่ยื่นสมัครงานมายด์เท่านั้น
“อ้อ...นึกว่ามายด์ก็พอ” ยียวนผิดวิสัยในแบบเมนนิโคมาเฟียเถื่อน ไม่รู้สิอยากกวนเธอซะอย่างนั้น ตอนนี้เขานึกว่านั่งอยู่ข้างขนมปังกลิ่นวานิลลาเป็นกลิ่นเฉพาะตัวที่ไม่เหมือนใคร นึกหิวขึ้นมาซะแล้วสิ รสชาติเป็นเป็นยังไงน๊า คนตัวใหญ่แอบคิดเหมือนเด็กหิวขนม
Guest
