ไม่หมดใจ...เธอคนเดียว

ช่วงใกล้เที่ยงของกรุงเทพอากาศค่อนข้างร้อนอบอ้าว นานาเพิ่งจะทำข้าวเที่ยงให้เจ้าตัวเล็กเสร็จก็รีบถอดผ้ากันเปื้อนสีชมพูซีดเพราะผ่านการใช้งานมาหลายปีออกจากตัว เส้นผมสีดำของเธอถูกมัดขึ้นแบบลวกๆ บ่งบอกว่าเจ้าตัวไม่ได้มีเวลาดูแลตัวเองนัก 

“แง” เสียงร้องของลูกน้อยทำให้คุณแม่ยังสาวรีบก้าวขาเดินเร็วขึ้นไปยังคอกนอนของเด็กเล็ก  

“ลูกสาวแม่ทำไมถึงได้โวยวายเก่งจัง” คนเป็นแม่อ้าแขนออกกว้างอุ้มเจ้าตัวเล็กของเธอที่พยายามจะปีนป่ายออกมาจากคอกนอน พอคนเป็นแม่อุ้ม นีรา ก็ใช้แขนเล็กป้อมของตัวเองเกาะไหล่คนเป็นแม่แน่น 

“หม่าม้า” 

“ขา” แม้จะเหนื่อยแค่ไหน แต่เธอก็ยังพูดกับลูกเสียงหวาน ก่อนจะได้กลิ่นอันไม่พึงประสงลอยโชยมาจากลูกน้อยที่อุ้มอยู่ 

“คนสวยของแม่อึเหรอคะ” สาวน้อยของเธอไม่ตอบ แต่ยิ้มร่าให้แม่แทน 

“มาเดี๋ยวแม่ไปล้างก้นให้หนูก่อนดีกว่า” มือเล็กป้อมของนีราเกาะรอบคอของคนเป็นแม่แน่นเมื่อถูกอุ้มขึ้น 

จากนั้นชีวิตของแม่บ้านก็ดำเนินไปแบบนี้เช่นทุกวัน อาจจะเหนื่อยบ้าง เครียดบ้าง แต่เธอก็มีความสุขกับการได้ดูแลเขากับลูก 

******

ยังไม่ได้ตรวจคำผิด อาจมีคำผิดบ้าง อย่าเพิ่งอารมณ์เสียกันนะคะ