หมอกบังแสง
สายดราม่านิดๆ มีฟีลกู้ดผสมผสาน สำหรับความรักของคนไม่มีความหวัง...
ต้นปี 2023 นักเขียนจะนำมาลงให้อ่านค่ะ
คำโปรย
“ต่อไปจะเที่ยวไปบอกใครต่อใครว่าเราจะมีลูกด้วยกันไม่ได้อีกแล้วนะ” คนที่ยืนกอดอกมองภรรยาที่ทำหน้างงงวยยังคงปั้นหน้าตึงใส่
“อ้อ…” บัวรินอุทานออกมาเมื่อนึกขึ้นได้ แต่กระนั้นเธอก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ว่ามันจะผิดเพี้ยนอะไรนักหนาจนเขาต้องทำทีว่าไม่สบอารมณ์ใส่เธอ
“นึกว่าเรื่องอะไร”
“มันสำคัญ เพราะผมไม่คิดจะมีลูกกับบัว”
บัวรินหน้าชาเมื่อธัชธาเอ่ยออกมาตรงๆ จะว่าไปการพูดตรงมันก็เจ็บเหมือนกันนะเนี่ย “โอเคๆ งั้นเป็นอันเข้าใจ” บัวรินจำต้องยกมือยอมแพ้ แม้หัวใจจะสั่นและเจ็บเอามาก ก็รู้แหละว่าเขาไม่ได้รักเธอ ไม่ได้จะให้ใครมาแทนที่ภรรยาของเขาที่เสียไปแล้ว แต่เขาเล่นประกาศก้องถึงขนาดว่าไม่อยากจะมีลูกกับเธอ มันก็ทำให้บัวรินพูดไม่ออก
ไร้ค่า ไร้ศักดิ์ศรีสิ้นดี ยัยบัวริน!!
ต่อให้เธอจะจบ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่จบง่ายๆ “มันกี่เรื่องแล้วนะบัวที่เราจะต้องคอยเตือนเธอเนี่ย”
“ก็บัวพูดตามที่ผู้ใหญ่คุยๆ กันไว้ไง แล้วมันจะอะไรนักหนากับหนูแก้วนั่นน่ะ” บัวรินรู้ว่าสาเหตุหลักที่ทำให้สามีของเธอเคืองก็คงเพราะอาการไม่พอใจของหลานสาวสุดรักของเมียเก่าเขานั่นแหละ
คนหวงอาเขย แล้วจะหวงไว้ทำไมในเมื่ออาตัวเองก็ตายไปแล้ว เอ้อ เด็กเวร!
“เราไม่อยากจะให้แก้วเสียใจ”
“แล้วแก้วจะมาเสียใจทำไม”
“แก้วรักแอมมากและผูกพันกับผมมากช่นกัน การที่ผมแต่งงานใหม่นี่ก็ทำร้ายจิตใจแก้วมากด้วย ถ้าหากว่าผมสร้างครอบครัวใหม่ เห็นทีว่าแก้วคงโกรธให้ผมเป็นชาติ”
นี่ถือว่าเป็นเรื่องเหลือเชื่ออีกเรื่องหนึ่งที่บัวรินเพิ่งค้นพบ คนหวงอาเขย จนไม่อยากจะให้เขาแต่งงานใหม่ ไม่อยากจะให้เขาสร้างครอบครัวใหม่ ทั้งๆ ที่แก้วกัลยาบอกกับบัวรินว่าธัชธาจะต้องมีอิสรภาพทางหัวใจ
“แล้วถ้าแก้วโกรธให้เก้าเป็นชาติ มันจะเป็นอะไรไป”
“ถามบ้าๆ ใครจะอยากให้คนที่ตัวเองรักมาโกรธให้”
รัก?
“จริงด้วยแฮะ” ต่อให้เหมือนว่าบัวรินจะเข้าใจ แต่เธอก็ยังไม่กระจ่างอยู่ดีนั่นแหละ ว่าทำไมหลานสาวของภรรยาเก่าถึงได้มีอิทธิพลต่อชีวิตของเขาขนาดนี้
“ต่อไปอย่าพูดหรือทำอะไรให้ต้องวุ่นวายได้ไหมบัว เกิดอะไรขึ้นทุกคนก็มาลงที่ผมตลอดเลยนะ แม่เอย แก้วเอย”
จะว่าไปเขาก็น่าสงสารอยู่หรอก และมันก็จริงนั่นแหละ ดูเหมือนว่าอะไรๆ ที่เธอทำ ตัวเขาดันเจอหางเลขไปด้วยจริงๆ แม้แต่การจากไปของวาสิตา ธัชธาเองก็ถูกทางบ้านนั้นเคืองให้เช่นกัน เท่าที่เธอพอจะได้ยิน
แต่เธอจะทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อเธอไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเธอพูดหรือทำอะไรผิด มารู้อีกทีก็แก้ไขไม่ทันแล้ว
“งั้นขอโทษอีกครั้ง พอใจยัง” เธอขยับกายลุกออกจากเตียง แล้วแบมือขึ้น
“อะไร”
“เอางานของเค้ามา จะไปทำงาน”
“นี่จะทำงานจริงๆ น่ะเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ งานเร่งนะ”
“ยังไงบัวก็ต้องรับปากนะว่าต่อไปนี้จะต้องไม่สร้างเรื่องปวดหัวให้ผมอีก เข้าใจไหม” ดูเหมือนว่าเขายังมีเงื่อนไขอยู่อีก ก็เข้าใจแต่จะทำได้ไหมล่ะนั่น
“จะพยายาม”
“นี่ผมจะทำยังไงดีนะ ถ้าบัวสร้างเรื่องอีกเนี่ย” เขาบ่นด้วยและยอมไขกุญแจ เปิดเอากระเป๋าสะพายสีดำของเธอส่งมาให้ จากนั้นเขาก็ถอดกุญแจออกและกุมมันไว้อย่างดี “ไม่สร้างหรอกน่ะ เราจะไม่บอกใครก็แล้วกันเรื่องลูก”
“บัว เราสองคนจะไม่มีวันมีลูกด้วยกัน แค่นั้นแหละ เอาเป็นว่าเราสองคนต่างคนต่างอยู่ ห้ามโทรหา ห้ามติดต่อหา ห้ามพูดจาถึงกันและกันให้เกิดความเข้าใจผิดต่างๆ นานา เข้าใจ๋?”
“ค่ะ นายท่าน!”
Guest
