หนึ่งปีก่อน เรื่องของเขากับเธอคือความเผลอไผลของหัวใจ
หนึ่งปีให้หลัง ทั้งหมดคือเรื่องของเราที่เขาจะทวงทั้งแม่และลูกกลับคืน
ฟองสมุทรยังไม่ทันตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้น จนกระทั่งร่างสูงใหญ่คลานขึ้นมาคร่อมทับเหนือกายเธอ พร้อมกับริมฝีปากรุ่มร้อนไล่พรมจูบไปทั่ว
“เดี๋ยวสิคะ นี่ยังไม่พออีกเหรอ”
“ยังหรอก ผมอยากรักคุณ...มากกว่านี้”
“แต่ฉันจะไม่ไหวแล้วนะ” เธอบอกด้วยความเหนื่อยล้ากับร่างกายที่ถูกเติมเต็มมานับครั้งไม่ถ้วน
“ผมจัดการเอง”
“อื้อ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”
พูดไปก็เสียเวลาเปล่า เมื่ออีกฝ่ายเลือกจะดันเข่าเธอชิดแนบอก พร้อมกับสอดแทรกความร้อนผ่าวที่กลับมาแข็งกร้าวเข้าลึกจนสุดทาง
คนโดนบุกรุกหอบหายใจกับบทรักมาราธอนที่กลับมาเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง แถมครั้งนี้ยังเนิ่นนานกว่าเก่า เมื่อเขารักเธอซ้ำๆ ดื่มด่ำกับความอบอุ่นฉ่ำหวานที่บีบรัดเขาไว้แนบแน่น
“พอเถอะ”
“อีกนิดเดียวเองฟอง คุณไม่มีความสุขเหรอ” ไรอันถามขณะยังไม่เลิกสอดแทรกตัวตนเข้าหาเธอ
“ฉัน...” หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่น สองมือขยุ้มผ้าปูเตียงจนยับย่น เมื่อความสุขมากมายทะลักทลายหาเธอจนอ่อนเปลี้ยไปหมด “มันมากเกินไป...”
“อีกแค่ครั้งเดียว” ชายหนุ่มให้สัญญา ถอดถอนกายแล้วพลิกร่างลงบนเตียงนอน ยกร่างอรชรขึ้นเป็นฝ่ายทาบทับอยู่ทางด้านบนแทน
ความร้อนแล่นปราดไปทั่วดวงหน้างาม เมื่ออีกฝ่ายจับสะโพกมนของเธอยกขึ้น แล้วดึงต่ำลงครอบตัวตนอันแข็งกร้าวจนลึกสุดทาง
“รักผมบ้างไหม” จู่ๆ คนใต้ร่างเธอก็เอ่ยถามเสียงพร่า สองมือเกาะกุมทรวงอกอวบอัดเคล้นคลึงอย่างหนักหน่วง
“อะไรนะคะ” ฟองสมุทรใช้สองมือยันอกชายหนุ่มไว้ ก้มลงสบตาด้วยความแปลกใจ
“ผมถามว่าคุณรักผมบ้างไหม”
“ฉัน...อื้อ” หญิงสาวพูดไม่ออกเมื่อจู่ๆ ก็ถูกถามในสถานการณ์อันน่าเสียวซ่าน
เธอเป็นฝ่ายอยู่เหนืออีกฝ่ายก็จริง แต่คนบังคับเกมรักครั้งนี้กลับกลายเป็นชายหนุ่ม เมื่อความร้อนผ่าวยังสอดลึกอยู่ในกายเธอ
“รักผมบ้างไหมฟอง” ไรอันถามอีกครั้งขณะดึงร่างเธอให้แนบต่ำลงมา จนปลายจมูกของเธอสัมผัสกับจมูกของเขา
ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารินรดใบหน้านวล ขณะริมฝีปากอบอุ่นแตะลงมาเบาๆ ตรงมุมปากเธอ
“มาถามอะไรตอนนี้” ฟองสมุทรพูดอย่างอายๆ พยายามเขยิบกายลงหนี แต่อีกฝ่ายไม่ยินยอม
เขายึดเธอไว้มั่น บดเบียดความแข็งแกร่งเข้ามาอย่างเร้าอารมณ์ ในขณะที่ทอดสายตาหวานเปี่ยมรอยปรารถนามายังเธอ
“ผมอยากรู้นี่นาว่าคุณรู้สึกรักผมบ้างไหม...สักนิดก็ยังดี”
Guest
