รักนี้เเวมไพร์คุม

" แม่คะพ่อคะ ริเซียทำได้เเล้วค่ะแม่ เซียสอบชิงทุนไปเรียนต่อได้เเล้วค่ะ " ฉันพูดพร้อมวิ่งเอาใบประกาศรายชื่อผู้ได้รับทุนไปเรียนต่อที่ลอนดอนให้ทั้งสองคนดู 

" ดีใจด้วยนะลูก ในที่สุดความพยามของลูกก็สำเร็จเเล้วนะคนเก่งของแม่ " แม่พูดกับฉันพร้อมกอดฉันเอาไว้แน่นมากๆ ฉันดีใจมากจนน้ำตาไหล กว่าฉันจะมาถึงจุดนี้ได้ฉันพยามหนักมาก อ่านหนังสือดึกยันตี1-2ทุกวัน กลับมาจากเรียนก็ไปต้องไปเรียนพิเศษเพิ่มยันดึก ช่วงนั้นเป็นช่วงเวลาที่ฉันเหนื่อยสุดๆ เลย แต่เพื่ออนาคตทำให้ฉันต้องพยามมากขึ้น จนสุดท้ายผลลัพธ์ที่ได้ออกมามันทำให้ฉันดีใจมาก อย่างน้อยความพยามของฉันก็ประสบผลสำเร็จเเล้ว 

" อ้าวๆ ไม่ร้องนะคนเก่ง นี่พึ่งก้าวแรกเองนะ ถ้าหนูไปอยู่ที่ลอนดอนหนูอาจจะต้องเจออุปสรรคมากมายกว่านี้นะลูก อย่าร้องยิ้มสู้ไว้นะ " แม่ปลอบฉันพร้อมลูบหัวฉันเบาๆ ถ้าฉันไปอยู่ที่นั่นฉันต้องคิดถึงพ่อกับแม่มากเเน่ๆ เลย พอนึกขึ้นได้แบบนั้นมันเลยทำให้ฉันร้องไห้หนักเข้าไปอีก 

" หนูต้องคิดถึงพ่อแม่มากแน่ๆ เลยค่ะ " ฉันพูดไปทั้งน้ำตาเเละกอดผู้เป็นแม่แน่นขึ้น 

" ไม่ร้องนะเซีย จะไปเป็นนักเรียนนอกแล้วต้องเข้มเเข็งไว้นะลูก " พ่อพูดพลางลูบหัวฉันไปด้วย นั่นสินะต้องไม่ร้อง พ่อกับแม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง เข้มแข็งไว้ตัวฉัน 

" ค่ะพ่อ " ฉันพูดพร้อมค่อยๆ ออกจากอ้อมกอดของผู้เป็นแม่เเล้วหันมายิ้มให้ทั้งคู่ 

" ต้องงี้สิ เก่งมากลูกสาวพ่อ " พ่อชมฉันเเล้วลูบหัวไปมา 

" ถ้าหนูไปอยู่ที่ลอนดอนหนูจะติดต่อมาบ่อยๆ นะคะ " ฉันพูดพร้อมโผลเข้ากอดทั้งสองคนเอาไว้แน่น ขอกอดให้ชื่นใจหน่อยนะละกัน 

สามเดือนผ่านไป 

ในช่วงสามเดือนที่ผ่านมาฉันวุ่นวายกับการเตรียมตัวเยอะมากเพราะต้องไปอยู่ที่นั่นถึง 1 ปี ไหนจะทั้งพาสปอร์ เสื้อผ้า ข้าวของที่จำเป็นต่างๆ ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงเเล้ว ฉันได้หันไปมองพ่อแม่ที่กำลังโบกมือลาฉันอยู่ที่หน้าสนามบินด้วยน้ำตาเเห่งความภูมิใจในตัวฉัน หนูจะรีบกลับมานะคะพร้อมกับความสำเร็จที่หนูตั้งเอาไว้ ในตอนนั้นฉันไม่ได้คิดเลยว่าการมาเรียนต่อของฉันในครั้งนี้มันจะเปลี่ยนเเปลงชีวิตของฉันไปตลอดกาล