เรวัตร น้องชายคนรอง กรรมการบริหารบริษัทรามาดา ออโต้ กรุ๊ป โชว์รูมนำเข้ารถสปอร์ตที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย
เขาเป็นคนที่สาวๆ นับล้านอยากวิ่งเข้าหา ด้วยหน้าตา รูปลักษณ์ คารม และทุกสิ่ง หากมีเพียงผู้หญิงหนึ่งคนที่อยากหนีห่างออกไปจากเขา
เขาเจ็บปวดแทบขาดใจ แต่ไม่เคยบอกให้ใครรู้ แม้กระทั่งน้องสาวคนดีของตัวเอง
แล้วเมื่อวันหนึ่งโชคชะตาพัดให้หล่อนย้อนกลับมา ด้วยความจำเป็นของเรื่องงาน เขาควรจะให้อภัย?...หรือเขาควรจะทำให้หล่อนรับรู้ว่า คนอย่างเรวัตร ไม่ใช่คนที่จะโดนทิ้งอย่างง่ายๆ ไร้เยื่อใยเช่นกัน
+++++++++++++++++++++++++++++++
“คุณนี่ช่างขาดสกิลการเข้าสังคมจริงๆ เลย”
“ฉันไม่ได้เป็นเหมือนคุณนี่คะที่สังคมจัดไปทั่ว” หล่อนแย้งด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา มองไปรอบกายก็เห็นแต่สาวสวยที่ดูเข้ากับไลฟ์สไตล์ของเขา “มีสาวๆ ห้อมล้อมเต็มไปหมด”
“คุณน่าจะแต่งตัวเซ็กซี่แบบผู้หญิงพวกนี้บ้างนะ จะได้ชวนมองบ้าง เผื่อมีใครสนใจพาหิ้วลงจากคาน”
“ฉันอยู่อย่างนี้ก็สบายดีอยู่แล้ว”
ใบหน้างามเบือนหนี หันไปมองอีกทางประหนึ่งว่าไม่สนใจ...คางมนเชิดสูง ริมฝีปากเรียวเม้มเข้าหากันเบาๆ ก่อนจะคลาย
“เสริมนมแล้วก็ทำจมูกอีกนิดหน่อย” เขายังไม่หยุดวิจารณ์ เมื่อแอลกอฮอล์เข้าปากก็เริ่มพูดอะไรออกมาตามใจ “ใส่จริตจะก้าน พูดจาคะขาเอาใจ แค่นี้อยากได้อะไรก็ได้หมดทุกอย่างแล้ว”
“ถ้าฉันเลือกอะไรได้สักอย่างตอนนี้ก็คงเป็นเลือกหางานใหม่... ให้ใครสักคนรับฉันเข้าทำงานสักทีฉันจะได้ไม่ต้องทนกับอะไรที่ทนได้ยาก” กรกวีบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย หากทว่าจริงจัง “รวมไปถึงงานที่ฉันไม่ได้อยากทำด้วย”
สีหน้าเขาตึงขึ้นเล็กน้อยยามได้ยินคำหลัง
“หมายถึงงานอะไรที่ไม่อยากทำ”
“ก็งานตามตื๊อให้คนอื่นขายของให้อย่างนี้แหละ...”
“ถ้าไม่อยากทำก็กลับบ้านไปสิ”
เลขานุการสาวถอนหายใจ หยิบแก้วเบียร์ที่ยังเหลืออีกครึ่งมาจิบพอให้รู้รสก่อนจะวาง หากมือหนาเอื้อมมากุมมือของหล่อนเอาไว้ ดึงร่างบางเข้ามาใกล้จนเกือบจะนั่งเกยชิดกัน
“คุณเรย์”
“หัดเอาใจผมบ้าง ถ้ายังอยากได้ประโยชน์จากผม... มันก็ไม่ยากไม่ใช่เหรอ ต้นทุนเดิมคุณก็พอมีอยู่แล้ว”
++++++++
Guest
