"เดิมทีแล้วจักรวาลไร้ที่สิ้นสุดทุกสิ่งเกิดมามีจุดเริ่มต้นเดียวกัน แต่อยู่มาวันหนึ่งได้มีสิ่งมีชีวิตยุคแรกเริ่มได้สร้างอาณาเขตของตัวเองโดยแบ่งจากจักรวาลดั้งเดิมออก เมื่อนานเข้าสิ่งมีชีวิตยุคแรกเริ่มต่างก็สร้างอาณาเขตเป็นของตนเองมากขึ้นเรื่อยๆไม่มีที่สิ้นสุดก่อให้เกิดมิติมากมายกระจายอยู่ทุกที่ บ้างก็ซ้อนกัน บ้างก็ตรงข้ามกัน หรือแม้แต่เวลาที่ไม่เท่ากัน ภายหลังอาณาเขตต่าง ๆ ได้มีการถือกำเนิดสิ่งมีชีวิตยุคใหม่ขึ้น สิ่งมีชีวิตยุคใหม่จะนับถือสิ่งมีชีวิตยุคแรกเริ่ม โดยได้เรียกสิ่งมีชีวิตยุคแรกเริ่มว่า "เทพ" และเรียกอาณาเขตที่เทพสร้างขึ้นว่า "ดินแดนแห่งเทพ" และถ้าคนธรรมดาที่ไม่ได้อยู่ในดินแดนแห่งเทพสามารถเปิดมิติเข้าไปหาดินแดนแห่งไหนได้จะได้รับคำอวยพรจากเทพแห่งดินแดนนั้นและมีชีวิตที่สุขสบายไปตลอดกาล"
"บ้าเอ้ย ใครเขียนขึ้นมาวะ สมัยนี้ยังมีคนเชื่อพวกนิทานก่อนนอนนี่อยู่อีกเหรอ"
"ฮ่า ๆ ๆ เห็นบอกว่าเป็นคนบ้าคนนึง อยากลองแต่งนิทานหลอกเด็กดูในเว็บน่ะ มันไม่น่าจะมีใครไปตามอ่านหรอกใช่มั้ย นายคิดว่าไง เซิน"
"เอ่อ.. ชั้นก็คิดเหมือนพวกนายแหละ ใครตามอ่านก็คงเป็นพวกเด็กน้อยน่ะ ฮ่า ๆ ๆ (บ้าเอ้ย เมื่อคืนเราไม่ได้นอนเพราะมัวแต่อ่านเรื่องบ้า ๆ นี้อยู่ จะให้พวกนี้รู้ไม่ได้ว่าเราชอบ ไม่งั้นโดนล้อทั้งชาติแน่)"
"อืม นายได้ข่าวมั้ยว่า ชิป เอไอตัวใหม่ออกมาแล้ว แถมมีให้สั่งผ่านออนไลน์แล้วด้วย ไม่แน่ของที่เรากำลังไปส่งต้องมีสักกล่องที่ใส่ชิปนั้นมาด้วยก็ได้นะ ฮ่า ๆ ๆ"
"พูดไร้สาระน่า นี่ไงตรงนี้มีสองที่ให้ส่งมีของตึกประจำแล้วก็หอพักข้าง ๆ เซินรบกวนนายไปส่งทั้งสองที่ให้หน่อยนะ พวกเราจะไปส่งอีกสามสี่ที่ข้างหน้าไม่ไกลเสร็จแล้วเราค่อยวกกลับมาหา นายน่าจะส่งสองกล่องนั้นเสร็จพอดี"
"โอเค ได้"
เมื่อรถจอด ผมก็เดินลงมาพร้อมกับนำกล่องสองกล่องด้านหลังรถไปส่งโดยที่ไม่คิดเลยว่าการส่งของครั้งนี้จะเปลี่ยนชีวิตผมไปตลอดการ
Guest
