ท่านอ๋องร้อนรัก(18+)

เรื่องราวของหลี่จงเยียน อ๋องหนุ่มที่เดินทางไปหาความสำราญที่ต่างเมือง จนได้ไปพบกับ อู่หนิง บุตรสาวของนายอำเภอเมืองนั้น นางเผอิญได้มาเห็นตอนเขาร่วมรักกับบ่าวไพร่ในเรือนพอดี ในตอนแรกเขาเพียงต้องการอย่างจะสั่งสอนนางให้รู้สึกหลาบจำ แต่ยิ่งสัมผัสเรือนร่างนางมากเท่าไหร่จิตใจเขาก็เริ่มสั่นไหวจนถอนตัวไม่ได้

"ไปนั่งบนโต๊ะ แล้วถ่างขาสะ" 

เมื่อได้ยินคำพูดเชิงสั่งของอีกฝ่าย ดวงหน้างามก็ซีดขาวลงอย่างควบคุมไม่ได้ เขาคิดจะทำอะไร!? 

นางเงยหน้ามองเขาอย่างไม่ค่อยมั่นใจ ก่อนจะสบเข้ากับแววตาของอีกฝ่ายที่มองมาอย่างเย็นชา ดวงตาคู่นั้นทำให้นางมั่นใจว่าสิ่งที่เขาพูดมาไม่ได้พูดเล่น ฉับพลันที่ร่างบางรู้สึกกลัวคนตรงหน้ามากเข้าไปทุกที นางไม่กล้ามองเขาจนเบนหน้าหนีเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายรับรู้ความขลาดกลัวภายในจิตใจของตน 

ชายหนุ่มมองคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมทำอะไร นานเข้าอีกฝ่ายก็ไม่มีท่าทีว่าจะทำตามที่สั่งหรือไม่ ปกติเขาไม่ใช่พวกที่ชอบถูกขัดใจสักเท่าไหร่ ยิ่งเรื่องแบบนี้เขายิ่งรอไม่ได้ ไม่นานอารมณ์คนตัวใหญ่ก็รุนแรงขึ้น สองเท้าสาวเข้าไปกระชากร่างบางขึ้นมาจากพื้น ก่อนจะเหวี่ยงนางไปทางโต๊ะเขียนอักษรอย่างไร้การทะนุถนอม 

"เร็ว" 

ร่างบางถูกฉุดด้วยแรงมหาศาลก่อนจะถูกเหวี่ยงจนเกือบไปชนเข้ากับขอบโต๊ะ แต่ดีที่มือน้อยยั้งไว้ได้ทัน น้ำเสียงเยือกเย็นเอ่ยอย่างออกคำสั่งไล่หลังทำให้นางรู้ได้ทันทีว่าเขากำลังเอาจริง บ้าหรือไง ข้าแอบดูแค่นี้ต้องทำกันถึงขนาดนี้เลยงั้นหรอ ร่างบางคิดในใจ 

ระหว่างนั้นหญิงสาวกวาดตามองรอบ ๆ เพื่อหาหนทางหลบหนี แต่เพียงไม่นานร่างบางก็สัมผัสได้ถึงรังสีอันตรายที่ทำเอาแผ่นหลังรู้สึกเย็นเยียบ นางหันกลับไปมองตามสัญชาตญาณในทันทีก่อนจะพบเข้ากับสายตาที่บัดนี้อัดแน่นไปด้วยโทสะ สีหน้าของชายหนุ่มไม่ค่อยจะสู้ดี เหมือนเขารับรู้ว่านางต้องการจะหนี สุดท้ายความกลัวก็มีมากเสียจนชนะทุกอย่างได้ คนตัวเล็กเม้มปากแน่นอย่างฝืนใจก่อนย้ายร่างน้อย ๆ ของตนขึ้นไปนั่งบนโต๊ะตามคำสั่งของอีกฝ่ายอย่างจำยอม เรียวขาบางค่อย ๆ อ้าออก 

"ถกอาภรณ์ขึ้นด้วย" 

ปล.นี่เป็นนิยายเรื่องแรก ภาษาอาจมีติดขัด 

**ลงทุกวันเวลา 19.45 น.