น้องสาวของนางร้าย

จ้าวจื่อเวย หันไปมองพี่สาวต่างมารดาของตนอย่างนึกสมเพช สมเพชที่แม้นางจะงดงาม เป็นถึงหนึ่งในสี่ยอดพธูของแคว้น เป็นคุณหนูใหญ่ในตระกูลที่ร่ำรวย แต่กลับโง่งมสิ้นดี โง่งมเพราะความรักที่ผิดพลาด ไม่สิ...รักคนผิดต่างหาก สุดท้ายก็ต้องมาจบชีวิตอย่างน่าอับอายกลางลานประหารทั้งตระกูลเช่นนี้ 

แม้จะเป็นเวลาแบบนี้ แต่พี่สาวที่อายุห่างจากนางไม่ถึงเดือนนางนี้ก็ยังคงคิดไม่ได้เช่นเดิม นางยังส่งสายตาตัดพ้อไปยังชายที่นางรักอย่างสุดใจ แต่ชายผู้นั้นกลับยืนอยู่ข้างกายของสตรีชาวบ้านนางนั้น หึหึหึ 

เสียงแหบแห้งที่เหมือนไม่ได้ดื่มน้ำมาเป็นเวลานานของสตรีดังขึ้นท่ามกลางความเงียบของชาวบ้านที่พร้อมใจรอฟังคำสุดท้ายของชนชั้นสูงตรงหน้า เวลานั้นท้องฟ้าที่สว่างก็เริ่มมืดครึ้มอย่างไม่มีสัญญาณใด ๆ ล่วงหน้า ก่อนจะมีหยาดฝนไหลรินลงมาปรอย ๆ  

“...หึหึหึ เมื่อกาลเวลาผันผ่าน ฟ้าดินจักร่วมเป็นสักขีพยาน ความอยุติธรรมจักนำพาความหายนะมาสู่พวกเจ้า ทุกผู้ ทุกคน...ไม่เว้น แม้แต่ผู้เดียว” 

ครื้นนนนนนนนน ซ่า... 

“ประหาร!!!”