ผูกใจรัก...พ่อนักรักตัวยง ( เปมิกา )

" ครั้งหน้ามาอีกนะครับ " ชายตรงหน้าคลี่ยิ้มบางส่งมาให้ ทำเอาคนที่ใจเต้นอยู่แล้วแทบบังคับใจไว้ไม่อยู่อยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ แต่ทำได้เพียงกรีดร้องในใจ และรีบตอบอย่างตะกุกตะกัก

" คะ...ค่ะ "

" ผมบอกว่าครั้งหน้ามาอีกนะครับ นี่ครับสำหรับครั้งนี้ " เขาย้ำชัดอีกรอบเพราะหญิงสาวทำหน้าเลิ่กลั่กพร้อมกับยื่นถุงอาหารให้ คนรับยื่นมือรับด้วยสีหน้างง ทำเอาคนให้มองท่าทางนั้นด้วยรอยยิ้ม

" เมนูใหม่น่ะครับ อยากให้คุณลองคนแรกส่วนรสชาติเป็นยังไงก็บอกด้วยนะครับ "

" จะบอกได้ยังไงคะ พรุ่งนี้คงไม่ได้แวะมาแน่ๆ ฉันงานยุ่งมากเลยค่ะ "

เห็นเปมิกาตอบอย่างงั้นเขาแบมือมาตรงหน้าเป็นเชิงขออะไรสักอย่าง อีกฝ่ายยิ่งงงงวยกว่าเดิมเริ่มขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความสงสัย

" อะ...อะไรคะ? "

" ขอมือถือหน่อยได้ไหมครับ " น้ำเสียงอ่อนโยนกล่าวด้วยความเป็นมิตร เปมิกาถึงยอมยื่นมือถือให้เขา หลังจากกดอะไรไม่รู้สักพัก เขาก็ยื่นมือถือมาคืน เสียงสติกเกอร์ในไลน์เด้งขึ้นบอกถึงการเพิ่มเพื่อนใหม่

" บอกผ่านทางไลน์แล้วกันนะครับ " เขายิ้มกว้างให้อีกครั้ง ชูมือถือไปมาให้ดูสติกเกอร์ไลน์ที่เขาส่งให้ คนใจเต้นก็แทบหุบยิ้มไม่อยู่ มาหลายครั้งหมดหลายพันก็ยังไม่กล้าแม้จะชวนคุย ครั้งนี้เหมือนบุญหล่นทับเขาทั้งชวนคุยก่อนและแลกช่องทางติดต่อเองด้วย

" ไว้ค่อยคุยกันนะครับ วันนี้ลูกค้าเยอะ กลับบ้านดีๆนะครับ ถ้าไม่รบกวนเกินไป บอกว่าถึงบ้านหน่อยก็ดีครับ "

" เหมือนกำลังโดนเป็นห่วงอยู่เลยค่ะ " ความคิดไวกว่าการยั้งคิด โพล่งออกไปอย่างใจสั่ง ทำเอาชายหนุ่มตรงหน้าหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะพยักหน้าให้เป็นเชิงตอบกลับ

" คิดไม่ผิดหรอกครับ เป็นห่วงจริงๆ " พูดจบยังไม่ทันได้เห็นหน้าสีแดงระเรื่อของเปมิกา อีกคนก็ต้องรีบกลับไปทำงานต่อ ทิ้งไว้แต่คนหน้าแดงที่ใจแทบจะระเบิดออกมาแล้ว จากข้าวที่กินอิ่มมาก็ยังอยากจะเขมือบเข้าไปอีกหลายจานอย่างสุขใจ เดินห่างจากร้านไปไกลสักหลายร้อยเมตร ใจที่ทนไม่ไหวเพราะมันเอ่อล้นด้วยความสุข ทำเอาเปมิกากรี๊ดออกมาอย่างดีใจ และเดินฮัมเพลงกลับบ้านอย่างอารมณ์ดี หยิบมือถือมาดูสติกเกอร์ไลน์ที่เขาส่งให้ ก่อนจะส่งแช็ตไปอวดรุ่นพี่คนสวยของเธอ