ทะลุมิติพร้อมมิติฟาร์มสวรรค์

นิยายเรื่องนี้เป็นจินตนาการรังสรรค์ขึ้นเพียงเท่านั้นทุกอย่างเป็นเรื่องสมมุติที่ไม่มีอยู่จริง

นิยายเรื่องนี้เป็นแนวแฟนตาซีมีพลังเข้ามาเกี่ยว และเบาสมองคลายเครียดหวังว่าจะติชมด้วยความสุภาพนะคะขอบคุณค่ะ

🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏

ขวัญจิรา โรจน์อนันต์ นักธุรกิจสาวภาคเหนือเจ้าของโรงงานรับซื้อ และแปรรูปผักผลไม้ส่งออกไปทั่วประเทศไทยด้วยวัยเพียงสามสิบปีประสบความสำเร็จคงเพราะความกตัญญู เรียนจบอดออมขยันหนักเอาเบาสู้จนมีทุกอย่างในวันนี้ แน่นอนว่าพ่อแม่ภาคภูมิใจและที่เธอภูมิใจมากกว่าคือการส่งน้องชายเรียน ในโรงเรียนนานาชาติที่แสนแพงจากลูกสาวกรรมกรก่อสร้างมีทุกวันนี้คือพรแสวงมากกว่าพรสวรรค์ แต่ตอนนี้เธอไม่เข้าใจว่าพื้นที่รอบๆมันคือที่ไหน พื้นที่ประมาณสิบไร่ มีบ่อน้ำ แปลงว่างเปล่าสิบแปลง กระท่อมหลังใหญ่ บ่อสองบ่อ คอกสัตว์ ที่มีวัวนมสองตัว ไก่ สิบตัวที่แข่งกันออกไข่ หมูสองตัว ห่านสิบตัว เป็ดสิบตัว รอบด้านเป็น ลำธาร มีต้นมะพร้าวน้ำหอม ฝรั่ง มะม่วง มะนาว ล้อมรอบ

มีผัก ผลไม้ที่เคยเห็นและกินได้อย่างละต้นออกดอกออกผลสวยงาม แม้แต่แปลงชา และดูเหมือนแปลงโสม และดอกไม้ ต้นเล็กต้นน้อยอย่างละต้นสองต้นทุ่งนาที่ตอนนี้เธอเดินดูเหมือนจะเลี้ยงปลา ปูนา และหอยน้ำจืด ต้นไม้สูงมีรังผึ้งขนาดใหญ่แต่ไม่มีตัวผึ้งซึ่งมันพร้อมสามารถเก็บได้

"หึหึมาแล้วหรือ" ขวัญจิราเดินดูสิ่งต่างๆไปเรื่อยๆซึ่ง ที่นี่เหมือนฟาร์มขนาดใหญ่ของชาวสวนที่ทำเกษตรผสมผสานสำหรับทุกอย่างที่กินได้ทีละเล็กทีละน้อยแต่แล้วคิดอะไรเพลินๆเธอเหลียวไปตามเสียงเอ่ยทักแม้จะแปลกใจตัวเธอพูดได้ภาษาไทย และอังกฤษ แม้จีนจะได้บ้างแต่ไม่นึกว่าจะฟังรู้เรื่องขนาดนี้

"เอ่อสวัสดีค่ะ ขอโทษนะคะที่เสียมารยาท"

"หึหึ ไม่ต้องไม่ต้องทุกอย่างย่อมเลือกนาย แล้วนี่เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไรหรือ"

"คือฉันก็ไม่รู้คะ ทีแรกก็นึกว่าฝันแต่คงไม่ใช่เพราะฉันมีความรู้สึกหยิกตัวเองแล้วฉันเจ็บจริง"

"หมายความว่าเจ้าได้เข้ามาในสิ่งที่ไม่ควร อายุขัยเจ้าจะสั้นลง เท่าที่ดูเวลาโลกเดิมของเจ้าอยู่ได้อีกเจ็ดวัน"

"เดี๋ยวนี่คือ สิ่งที่ฉันได้รับหรอคะ ฉันต้องแลกกับความตายของฉัน"

"อืม เจ้าทำใจเสียเถอะมันเปลี่ยนไปไม่ได้แล้วแต่เจ้ายังดีรู้เวลาตาย และมีเวลาเตรียมตัวอีกเจ็ดวัน ไปเสีย ก่อนที่อายุขัยเจ้าจะสั้นลงกว่านี้ เจ้าจงไปเตรียมตัวให้พร้อม แล้วอีกเจ็ดวันเจ้าจะไปในสิ่งที่ มิติโชคชะตากำหนดไว้ เอาไว้ข้าจะมารับ"

ขวัญจิรางุนงงเธอเหมือนถูกกระแทกให้ออกมาจนรู้ตัวอีกครั้งเธอนั่งอยู่ในห้องทำงานนี้แล้ว