สายสืบสุดอึด

แกออกอุทานอย่างพรึงเพริศ ทำท่าจะส่งเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดหวาดกลัวอีก แต่ทว่า 

         ฉึกก!! 

         ปลายดาบที่แหลมคมถูกมือของเจ้านายมันคือผ่าเผย ใช้เสือกแทงด้วยความรวดเร็วและแม่นยำตรงไปที่คอหอยของอาแป๊ะ แกส่งเสียงเพียงแค่อ๊อกเดียวในลำคอก่อนที่จะตาเหลือกลานล้มวูบลงกับพื้นขาดใจตายทันที 

         “มึงไปฆ่ามันทำไมวะไอ้เผย?” 

อ้วนร้องโวยวายขึ้นหลังจากตั้งสติรับรู้ต่อเหตุการณ์ ที่เกิดขึ้นอย่างค่อนข้างรวดเร็วตรงหน้า 

“ไอ้ห่า นี่เราแค่มาปล้นเอาปืนเองนะโว้ย...ไอ้ฉิบหายกูไม่ได้บอกให้มึงฆ่ามันซะหน่อย”  

         “ก็มันด่าพ่ออ้วนและก็จะกดกริ่งสัญญาณเตือนภัยไปที่ สน.นี่” 

ผ่าเผยตอบเรียบๆพร้อมกับเสียบดาบเข้าฝัก 

         “เฮ้อ...มึงนี่...” 

อ้วนมองหน้าผ่าเผยแล้วก็ถอนใจ 

“อะไรจะยกย่องกูมากมายขนาดนี้วะ...แค่ไอ้แป๊ะมันโวยวายด่ากูนิดหน่อย ก็ถึงขนาดฆ่ามันเชียวหรือวะ?” 

         “ใครทำให้พ่ออ้วนระคายเคืองอะไรนิดหน่อย...ผมก็ไม่ไว้มันแล้ว” 

ผ่าเผยพูดอย่างจริงจัง 

         “เอ้า ก็ตามใจ...ยังไงก็ฆ่ามันไปแล้วนี่...” 

ว่าอย่างปลงๆต่อความภักดีของลูกบุญธรรมของตนเองซะเหลือเกิน 

         ก่อนที่จะหันไปส่งเสียงสั่งลูกน้องอีก 3 คนที่มาด้วยกัน ซึ่งยังคงตกตะลึงต่อเหตุการณ์ในการฆ่าคนอย่างรวดเร็วของผ่าเผยเป็นที่ยิ่ง 

“เฮ้ยพวกมึง รีบขนอาวุธไปเลยโว้ย...อย่ามัวตะลึงอะไรกันนักหนา...ชักช้าเดี๋ยวพ่อมึงก็ได้แห่กันมาอัญเชิญไปเข้าคุกกันซะหมดหรอกเว้ย” 

ท้ายเสียงลูกพี่ใหญ่ของโจรกลุ่มนี้ กำชับเสียงกร้าวพลางขยับตัวรีบชิ่งออกจากร้านนี้ก่อนเพื่อน 

         “เฮ้ยไอ้บึน...มึงเห็นความจงรักภักดีของไอ้เผยมันรึเปล่าวะ?” 

ช่วงจังหวะที่กำลังขนอาวุธปืนที่ปล้นเอาจากร้านปืนแห่งนี้อยู่นั้น 1 ใน 3 ที่กำลังช่วยกันขนก็เอ่ยกระซิบกระซาบตั้งคำถามกับเจ้าบึนที่เดินอยู่ด้านหน้าของตนเอง 

         “เห็น ทำไมวะไอ้แขม?” 

เจ้าบึนพยักหน้ารับพลางย้อนถามกลับเอาบ้าง 

         เจ้าแขมยักไหล่แล้วพยักพเยิดไปทางอ้วนที่กำลังเร่งรีบเดินนำหน้าอยู่ 

“กูจะบอกว่า มึงอย่าได้คิดเป็นศัตรูหรือทำอะไรให้ไม่เป็นที่พอใจของน้าอ้วนแกเลยนะโว้ย” 

         เจ้าบึนปรายตามองตามเจ้าแขมบอก แล้วก็เลยมองไปทางผ่าเผยด้วย ก่อนที่หงึกหน้ายอมรับกับคำพูดของเพื่อน พลางกระซิบตอบเสียงแผ่ว 

         “กูไม่หาเรื่องอย่างแน่นอน...ไอ้เผยมันทั้งหนักและก็โหดออกอย่างนั้น...ไม่ขอเสี่ยงล่ะกู” 

         “เฮ้ย ไอ้สองตัวนั่นอย่ามัวชักช้าอยู่เว้ย...ไอ้ฉิบหายจะรอตำรวจรึไงวะ เร็วๆเข้า” 

อ้วนร้องเตือนเมื่อปรายตามามองมาที่สองคน แล้วเห็นว่าสองคนนี้ทำตัวช้าจนเกินไป 

         “ครับน้าอ้วนขอโทษทีครับ...รีบไปเดี๋ยวนี้แล้ว” 

เจ้าบึกตะโกนบอกพลางรีบสาวเท้าเดินให้ทันคนอื่นๆ ที่ล่วงหน้าไปพอควรแล้ว 

         “เออให้มันรีบๆหน่อยซี...อย่าให้กูต้องสั่งไอ้เผยมันไปเร่งเลยวะ” 

อ้วนขู่ตบท้าย 

         “ไม่ต้องหรอกครับน้าอ้วน ผมตามไปเองได้ไม่ต้องรบกวนไอ้เผยให้มันยุ่งยากหรอก” 

เจ้าคนชื่อแขม ปฏิเสธเสียงลั่นพร้อมกับรีบจ้ำเท้าเดินตามกลุ่มไปอย่างเร่งรุด...