ไม่รักอย่าโกง
นิยายโดย : บลู ไม มาย
(อ่านฟรีจนจบ จบแล้วทยอยติดเหรียญ)
“อืม ปล่อยนะ หายใจไม่ออก” ห้วงแห่งความฝันพัศลินรู้สึกเหมือนมีคนตัวใหญ่นอนทับเกยจนอึดอัดหายใจไม่ออก หรือผีอำ!
“อย่าเล่นตัว” นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีผู้หญิงเล่นตัวทำเป็นฮึดฮัดใส่แต่ทีแรก พอได้กินของดีเข้าไปจะรับรองร้องหาทั้งคืน
พัศลินยังหลับตาสนิทด้วยร่างกายที่อ่อนเพลียเต็มทน จิตสั่งให้ตื่นแต่ร่างกายไม่ตอบสนองยังคงหลับใหลในห้วงนิทรา
ภูพิพัฒน์กอดรัดร่างบางเพื่อให้ตัวเธอได้สัมผัสกับเนื้อตัวของเขา ดึงผ้าเช็ดตัวที่ห่อร่างเล็กของเธอออกก่อน ส่วนกางเกงขาก๊วยของเขานั้นไม่ใช่ปัญหา ใช้มือข้างเดียวดึงตรงเอวพอหลุดแล้วก็ถีบหัวส่งมันลงไปจนถึงข้อเท้าเลยทีเดียว
“ตัวหอมอย่างแรง” คนตัวใหญ่ยังโงหัวไม่ขึ้น สูดดมผิวหอมๆ ของเธอ เหมือนจะสูบวิญญาณเธอให้เข้ามาทางรูจมูกเพื่อเพิ่มพลังให้เขาอยู่ยงคงกระพัน
“อ๊ะ นายเป็นใคร ปล่อยนะ” พัศลินสะลึมสะลือเห็นว่าร่างกายถูกใครก็ไม่รู้รุกล้ำทับเกยอยู่จนกระดุกกระดิกตัวไม่ได้จึงเอ่ยปากไล่ พร้อมยกมือขึ้นผลักหน้าอกของเขาออก
“ฉันเป็นเจ้าของห้อง เธอวิ่งมานอนแก้ผ้ารอฉันที่เตียง แล้วจะบอกให้ปล่อย บ้าหรือเปล่า” ภูพิพัฒน์เห็นว่าปากรูปกระจับของเธอก็น่าจูบ เลยก้มตัวลงไปใกล้ๆ แล้วบดริมฝีปากหนาลงไปเพื่อปิดปากของเธอเสีย มาถึงขนาดนี้แล้วมาบอกปล่อยนะ ถ้าไม่เต็มใจมาตั้งแต่ทีแรก ก็น่าจะนอนใส่ผ้าถุง แหกขาเปิดพัดลมให้ลมตีใส่อยู่บ้านแล้วไหม?
พัศลินกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ ใจก็อยากขัดขืนแต่แรงไม่มี
ใช่! เขาพูดถูก เป็นเธอเองที่มานอนแก้ผ้าอยู่ในเตียงของเขา ข้อนี้เธอปฏิเสธไม่ได้เลย ยังไงเสียเธอก็จะตายอยู่แล้ว ขัดขืนไปก็มีแต่จะเหนื่อยเปล่ายังไงพรหมจรรย์ก็จะไม่ได้ใช้อยู่แล้ว ตายไปยมบาลจะไม่สงสารอดได้ขึ้นสวรรค์อีก
นิยายเรื่องนี้ ถูกแต่งขึ้นมาจากจินตนาการผู้เขียน ฉากและบทสนทนาอาจมีความรุนแรงเหมาะกับผู้อ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป
โปรใช้วิจารณญาณในการอ่าน
นิยายจบแล้วจะปล่อยอ่านฟรีสักพักแล้วจะทะยอยติดเหรียญนะคะ
ขอบคุณค่ะ
โดย : บลู ไม มาย
Guest
