จะร้ายจนกว่านายจะรัก

ติณณภพ วีร์ชาพิภัทร (ติณ)

''ทำไมมึงตัวเล็กจังเลยว่ะ''

''มึงไปแอบมีแฟนตอนไหน''

''ถ้าออกไปกูเอามึงตายแน่''

''จูบกันทำเหี้ยไร''

''ไม่เป็นไรนะ กูจะช่วยมึงเองหึ''

ภูดินันท์ สิรีปภาพัศ (ภู)

''ตัวเล็กบ้านมึงสิ กูสูงร้อยเจ็ดสิบห้า''

''อึก ติณ ปล่อยกูเจ็บ''

''แล้วมึงมาเสือกเหี้ยไรเนี้ย''

''มึง อึก มะ มึงเอาอะไรมา หะ ให้กูกิน อ่า ร้อน''

คำโปรย

เป็นเพราะเรื่องในตอนนั้นที่ทำให้ผมรู้จักกับมัน ผมเคยคิดว่าผมเป็นคนที่โชคดีที่ได้มันมาเป็นเพื่อน แต่เปล่าเลยยิ่งได้รู้จักผมกับยิ่งกลัวท่าทางที่มันแสดงออกมาให้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความหลงไหล คลั่งไคล้ และอยากครอบครองนั้นนะ

''ติณมึงอย่ามาทำสายตาแบบนั้นนะ''

''แล้วสายตาที่ว่ามันคือแบบไหนละ แบบที่กูมองมึงทุกวันหรือตอนที่อยู่กันสองคน''

''อะ ไอ้เหี้ย ถอยออกไปไกลๆ กูเลย อะกูเจ็บไอ้สัส''

''กูเคยบอกมึงแล้วว่าอย่าพูดคำหยาบกับกู ทำไมมึงยังพูดอยู่''

''ไอ้ชาติหมา'' พูดจบผมก็รีบพลักไอ้ติณออกและวิ่งหนีมันทันที สายตาที่มันมองมาเมื่อกี้ทำเอาผมขนลุกไปหมด ผมนะเกลียดสายตาแบบนั้นของมันที่สุด แววตาแห่งความคลั่งไคล้ อยากครอบครองนั้นนะ

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น มีเนื้อหาที่เกี่ยวกับเพศ การใช้ความรุนแรง และการข่มขืน เป็นนิยายที่เหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุ18ปีขึ้นไป ตัวละครในเรื่องเป็นเพียงนามสมมติที่นักเขียนแต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิง ไม่ได้มีเจตนาที่จะสนับสนุนการใช้ความรุนแรง คนที่เข้ามาอ่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน และอ่านเพื่ออรรถรสเท่านั้น