เวลาผ่านมานานเท่าไหร่ไม่รู้ เธอถูกขังไว้ในเรือนร้างหลังจวนเเห่งนี้ เธอไม่รู้ว่านี่ยามใดแล้ว รู้แต่ว่าในห้องนี้มืดและหนาวมาก ร่างบางนอนขดตัวอยู่บนพื้นห้องที่มีแค่ฟางปูนอนเท่านั้น ไม่มีแม้ผ้าห่ม ภายในห้องมีเพียงโต๊ะเก่าๆที่ไม่สามารถใช้งานได้เลย
แอ็ดดดดด
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ร่างบางไม่ได้หันไปมองแต่พอจะเดาออกว่าคงเป็นลูกน้องของท่านแม่ทัพคนใดคนหนึ่งเอาอาหารมาส่งเธอ ทุกวันจะมีอาหารมาส่งเพียงหนึ่งมื้อเท่านั้น เธอต้องกินอาหารเพื่อความอยู่รอด
เธอรีบลุกขึ้นมากินอาหารที่อยู่ในถาดทันที ช่วงนี้นางหิวบ่อยขึ้น อาหารที่ทำมาเธอต้องกินให้หมดเพื่อลูกน้อยของเธอ
"อดทนหน่อยนะลูกแม่ แม่จะหาทางพาเราออกไปจากที่นี่ให้ได้ แม่สัญญา"
มือเรียวบางของเหมยฮวาลูบท้องของตัวเองเเล้วพูดกับลูกน้อยของเธอ อย่างมีความสุข ลูกน้อยในท้องเป็นสิ่งเดียวเดียวที่เหมยฮวาพยายามมีชีวิตรอดออกไปจากที่นี่ให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอต้องรอดออกไปให้ได้ เธอจะขอไปใช้ชีวิตให้ไกลจากที่นี่ เธอพอจะมีเงินเก็บซ่อนเอาไว้มากพอสมควร เงินนั้นก็คือที่ท่านแม่ทัพจ่ายมาให้เธอในช่วงสามเดือนที่ผ่านมาบวกกับเงินที่เธอขายของที่เธอเก็บสะสมไว้อีก เธออยู่ที่จวนไม่มีเรื่องใช้เงิน ใบไถ่ถอนตัวเองก็มีแล้ว ก่อนหน้าหลังจากรู้ว่าคนรักเก่าท่านแม่ทัพจะกลับมาหาท่านแม่ทัพ เธอเตรียมใจที่จะเป็นฝ่ายจากไปเอง แต่ดันมาเกิดเรื่องเสียก่อน