“คุณภาม น้ำขอถามอะไรคุณหน่อยได้หรือเปล่าคะ” สุ้มเสียงเศร้าโศกถามขึ้น
“ถามมาสิ” ขณะที่ตอบเขาก็ซุกไซ้ไปตามซอกคอหอมกรุ่น
“ที่เราทำกันอยู่ทุกวันนี้มันคืออะไรเหรอคะ น้ำอยู่ในสถานะอะไร”
คำถามดังกล่าวทำเอาภาวัติหยุดชะงัก เขาผละออกจากร่างบางแล้วมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก
“เธอเป็นเด็กที่คุณย่าฉันรับเลี้ยงหลังจากที่แม่เธอตาย มีที่อยู่ที่กินที่นอน ได้เรียนหนังสือ แถมยังได้เงินเดือน ซึ่งนับว่าเธอโชคดีมาก แต่สุดท้ายไม่รู้ว่าเหตุผลอะไรที่ทำให้เธอหักหลังคนในบ้าน ฉันไม่รู้ว่าเธอไปตกลงอะไรกับแม่นั่นเธอถึงกล้าทำกับแม่ฉันแบบนี้”
มือหนาบีบเข้าที่แก้มนุ่ม จนใบหน้าของคนตัวเล็กบิดเบี้ยว พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาทีไรก็นึกโมโหขึ้นมาทุกที
“เธอได้จากบ้านฉันไปไม่น้อย เสียซิงให้ฉันแค่นี้เธอจะมาทวงสิทธิ์อะไรเหรอ คิดว่าที่ฉันนอนกับเธอนี่ฉันจริงจังกับเธองั้นสิ ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันคงต้องรับผิดชอบผู้หญิงเป็นร้อย” คนตัวเล็กน้ำตาไหลพราก ความเจ็บแปลบที่ใบหน้ายังไม่เท่าความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในหัวใจ
“น้ำเจ็บค่ะ” เธออ้อนวอนให้เขาปล่อยทั้งน้ำตา คนตัวโตสะบัดมือออกอย่างรังเกียจ ใบหน้าเล็กหันไปตามแรงเหวี่ยง
Guest
