รักลอบพบ

อารัมภบท  

“ไม่เอาหรอกค่ะ เดี๋ยวก็มีคนสงสัย ยังไงตอนนี้สามหนุ่มแห่งมณฑลไพศาล ก็ถูกเพ่งเล็งอยู่แล้ว ถ้าเคลื่อนไหวอะไรมันจะไม่ปลอดภัยกับความสัมพันธ์ของเราสองคนนะคะ”  

“กลัวอะไร” ดวงตาใสช้อนขึ้นมองเขาเชิงจะต่อว่า... 

“เยอะแยะไปหมดเลยค่ะ ถ้ามีคนรู้เรื่องของเราสองคน ซวยแน่นะคะ เหมือนอย่างที่...คุณเล็กกับยัยเกวโดน”  

“ฉันไม่ใช่คนขี้ขลาดอย่างมัน” ตอบกลับอย่างหนักแน่น หนักแน่นมาเสมอ... 

ใช่ ที่ความสัมพันธ์ต้องเป็นการ ‘ลักลอบ’ แบบนี้ ไม่ใช่เพราะความต้องการของเขา แต่มันเป็นเพราะความต้องการของเธอเอง  

เพราะเธอรู้ดีว่า ความต่างระหว่างเธอกับเขา...มันคือกำแพงใหญ่ยิ่ง เธอไม่อยากพลาดเพียงเพราะซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองเพียงอย่างเดียว  

ต้องซื่อสัตย์ รอบคอบและใช้วิธีที่ดีกว่านั้น  

วิธีที่ต้องไม่โง่เขลา... 

“มันไม่เกี่ยวว่าขี้ขลาดหรือไม่ขี้ขลาดเสียหน่อยนี่คะ” ตอบกลับเขาด้วยความรู้สึกอ่อนใจ เธอรู้ว่าเขารัก...รักมาตั้งนานแล้ว เธอเองก็เหมือนกัน  

แต่ถ้าตราบใดที่การวางตัวของคนสองคนไม่เหมาะสม ก็รังแต่จะทำให้ต้องจบความสัมพันธ์และไม่มีวันได้รับการยอมรับกันแน่  

“เรียนจบแล้ว ออกไปอยู่ข้างนอกกัน”  

“คุณใหญ่คะ...” เธอโอดออกมา พร้อมจ้องตาเขาเชิงขอความเห็นใจ  

“ไม่มีความจำเป็นหรอก ไม่ต้องพยายาม” เขายืนยันหนักแน่นกว่าเมื่อก่อน พร้อมประทับริมฝีปากลงมาบนกลีบปากของเธออีกครั้ง  

ฝ่ามือใหญ่เริ่มขยำสะโพกงอนเด้ง ที่ซุกซ่อนอยู่ในกางเกงนอนขายาวตัวใหญ่  

เสียงประท้วงในลำคอสาว ไม่เป็นผลต่อการหยุดฟังหรือยั้งสิ่งใด สองเรือนกายแนบสนิทเข้าหากัน...ตามสัญชาตญาณที่โหยหา