เฟินเจียว แม่เลี้ยงในนาม

นางสงสารกลัวเด็กชายอยู่เพียงผู้เดียวจะยิ่งคิดถึงบิดาที่จากไป ถึงแม้ยามมีชีวิตอยู่ผู้เป็นบิดาจะพูดคุยกับเขานับคำได้ก็ตาม ยามกลางคืนเป็นช่วงเวลาที่เงียบเหงาน่าเป็นห่วงที่สุด นางจึงให้เขามานอนกับนาง ทั้งที่ตอนนั้นเขาอายุสิบสองปีแล้วก็ตาม เด็กชายที่เริ่มไร้แววเป็นเด็กชาย ก็มิได้อิดออดตีหน้าเศร้านอนให้นางกกกอดจนหลับอยู่ทุกค่ำคืน 

หากคิดดูแล้วเรื่องมันคงจะผิดพลาดเกินแก้ไขมาตั้งแต่ตอนนั้น 

จวบตอนนี้ให้หลังมาแปดปีเต็มแล้ว เขาก็ยังมิยอมกลับเรือนตนไป 

"อะ อ๊าา อืมม" นิ้วเรียวยาวที่เขี่ยขยี้ติ่งสวาทเบื้องล่าง ทำให้ความนึกคิดเฟินเจียวกลับมาอยู่กับปัจจุบัน เมื่อก้มมองลงไป ยอดปทุมถันนางกำลังถูกดูดดึงจนตั้งแข็งเสียวซ่าน ก้อนเนื้อนิ่มถูกกลืนหายจมเข้าไปอยู่ในริมฝีปากร้อน 

คราแรกเขาบอกนางว่าอย่างไรนะ หากจำมิผิด เขาว่ามารดาจากไปแต่ยังเล็ก เขามิเคยได้มีโอกาสดูดนมจากเต้ามารดาสักครั้ง เขาจึงขอดูดนม 'ท่านแม่' จะได้หรือไม่ 

ผ่านมาถึงหกปีแล้ว จนเขาได้แต่งตั้งเป็นท่านโหว กินตำแหน่งใหญ่ในราชสำนัก เหตุใดเขายังดูดนมท่านแม่อย่างนางอยู่อีกเล่า 

********************** 

เปิดเรื่องใหม่อีกแล้วจ้าาาา ฝากติดตามกันด้วยนะคะ 

ไม่มีอะไรมากเหมือนอย่างเคย ซี๊ดดดดซาด กันอย่างเดียว  

ไม่มีดราม่า ไม่มีน้ำตา สุขนิยมจนจบค่า