"มะลิ" ตอน ดวงจันทร์

ตอน ดวงจันทร์

เรื่องราวต่อไปนี้คือเรื่องราวของการไปยังสถานที่แห่งหนึ่งของฉันเอง

ซึ่งฉันขอเปรียบเปรยมันว่ามันคือดวงจันทร์ก็แล้วกัน

ณ สถานที่แห่งนั้น เมื่อหลายปีก่อนมันยากสุดแสนจะอธิบาย

บรรยากาศของสถานที่แห่งนั้นในตอนนั้นเป็นยังไงน่ะหรอ

ถ้าให้เล่าล่ะก็คงต้องเริ่มจาก.....

ฉัน มะลิ ตัดสินใจไปพบมิตรสหายคนหนึ่งในเวลานั้น

ฉัน เป็นเพียงเด็กอายุสิบสองที่มีนิสัยไม่ต่างจากเด็กหกขวบ

ฉันดั้นด้นเดินทางด้วยเท้าจากบ้านของฉันไปบ้านมิตรสหาย

สำหรับฉันที่นั้นคือ   ดวงจันทร์

ทันทีที่ก้าวขาออกจากบ้านเวลาห้าโมงเย็น

ฉันได้พบว่าทางเดินนั้นแคบเกินไปสำหรับมนุษย์เสียจริงๆ

พวกยานพาหนะ สี่ล้อนั้น มันคงจะต้องการพื้นที่มากว่าฉันสินะ

ฉันได้แต่บ่นพึมพำ  ฝุ่นและควัญพากันพุ่งเข้ามาใส่ใบหน้าของฉัน

พวกมันมากับลมเย็นๆที่พัดพาเอาเหงื่อที่ไหลออกมาให้แห้งเหือดไป

แน่นอนว่าถ้าลมมามากเกินไปมันจะพัดพาบางอย่างมาด้วย

วัตถุสีขาวน้ำหนักเบาลอยขึ้น เหนื่อศรีษะของฉัน

ก่อนจะพุ่งเข้ามากระแทกใบหน้าเข้าอย่างจัง

ทางเดินที่แคบ ยานพาหนะ ที่พร้อมจะชนเพื่อพรากลมหายใจของฉัน

ยังคงขับผ่านไปด้วยความเร็วอย่างต่อเนื่อง

ยังโชคดีอยู่บ้างที่ฉันยังยืนอยู่ได้ไม่ตกใจจนล้มลงไป

ให้มันจุราชในคราบยานพาหนะนั้น พรากเอาลมหายใจฉันไป

เดินไปได้ไม่นานฉันก็ถึงทางเข้าดวงจันทร์

พื้นเบื้องหน้าของฉันเต็มไปด้วยก้อนหินสีเทา

ขยะมากมายวางเลื่อนเต็มไปหมด

ฉันเริ่มไอเพราะสำลักฝุ่นควัน คงเพราะลมพัดแรง

แรงซะจนถุงพลาสติก พากันลอยเต็มไปหมด

ราวกับฉันอยู่ในสภาวะไร้แรงโน้มถ่วง

ฉันยังคงเดินและเดินต่อไป

ฉันพบว่ามีสิ่งมีชีวิตอยู่บ้าง

ใบหน้าของพวกเขาไม่น่ากลัวเท่าจิตใจของพวกเค้าหรอก

แววตานั้นดูน่ากลัวกว่าทุกๆสิ่งที่ฉันเคยพบ

คงเพราะฉันไม่สามารถรู้ได้เลยว่าในจิตใจของเค้า

คิดอะไรอยู่ ต่อให้พวกเค้ามองฉันด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มก็ตาม

เมื่อถึงจุดหมายฉันก็พยายามอย่างสุดความสามารถ

เพื่อกระโดดผ่านยางร้อยห่วง

ก็กระโดดหนังยางนั้นแหละ

ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม...สิ่งสำคัญว่านั้นก็คือฉันจะต้องเดินกลับน่ะสิ

เมื่อถึงบ้านฉันพบว่าฉันควรจะ....

ขอเเม่ซื้อจักรยานำได้แล้วล่ะ

มะลิ