No No No รักนี้เป็นไปได้ไง

No No No รักนี้เป็นไปได้ไง 

คำโปรย…. 

         เสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็กนักเรียนชั้นมัธยมที่กำลังทยอยกันกลับบ้าน แลดูคึกคักยิ่งกว่าในทุกๆวันเนื่องจากวันนี้เป็นวันศุกร์ซึ่งเด็กๆนักเรียนน่าจะชอบใจเพราะในวันถัดไปเป็นวันหยุด มิหนำซ้ำในทุกๆวันศุกร์ เสาร์ และวันอาทิตย์จะมีตลาดนัดที่มาวางแผงขายของกันในระแวกนั้นทำให้ดูครึกครื้นเข้าไปใหญ่ 

           เด็กหนุ่มหยิบกระเป๋าเป้ที่มีตราโรงเรียนขึ้นมาสะพายไว้ด้านหลัง พร้อมกับเดินไปยังโรงรถของโรงเรียนซึ่งมีนักเรียนเริ่มทยอยเข็นรถจักรยานยนต์ไปยังหน้าโรงเรียนตามๆกัน เด็กหนุ่มคนนี้ก็เช่นเดียวกัน เขาเข็นรถไปยังจุดหมายพร้อมกับนำขาตั้งลง แล้วยกมือไหว้พระก่อนที่จะถึงประตูโรงเรียน และหันกลับมาไหว้คุณครูอย่างนอบน้อม จากนั้นก็เข็นรถออกมานอกรั้วโรงเรียนพร้อมกับขึ้นคร่อมรถจักรยานยนต์และขับออกไปอย่างช้าๆด้วยแววตาที่เศร้าสร้อย แต่ในระหว่างนั้นก็มีเสียงมือถือสั่นขึ้นในกระเป๋ากางเกง เขาจึงจอดรถและดูปลายสายว่าใครโทรมาพร้อมกดรับในทันทีทันใด 

           "ว่าไงมึง" 

           "วันนี้มึงจะมากินเลี้ยงมั้ย"  

           "กูไม่ไปนะ กูรู้สึก…เหนื่อยๆว่ะ" เด็กหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงเศร้า ทำให้เพื่อนถอนหายใจออกมาทันที 

           "เฮ้อ กูเข้าใจ มึงคงยังลืมมันไม่ได้ ไม่อยากเจอหน้ามัน กูเข้าใจ แต่ที่กูอยากให้มึงมาเพราะอีกไม่กี่วันเราจะไม่ค่อยเจอกันแล้วนะเว้ย" 

          "กูขอโทษ" 

           "เออ ไม่ต้องมาทำเสียงอย่างงั้น ไม่มาก็ไม่มาเดี๋ยวกูบอกพวกมันให้ โอเค๊!" 

           "ขอบใจมึงมากนะ" 

           "เออๆ ไว้เจอกัน" จากนั้นเด็กหนุ่มก็เก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกงและขับรถกลับบ้านพร้อมคิดในใจอย่างมุ่งมั่นแล้วว่าตนจะไม่เป็นแบบนี้อีกต่อไป อีกไม่กี่วันจะออกไปสู่โลกที่กว้างยิ่งกว่ากรอบแคบๆที่ครอบครัวสร้างมันขึ้นมา เขาจะเป็นคนใหม่ จะใช้ชีวิตให้นอกกรอบ จะใช้ชีวิตให้ตัวเองมีความสุขที่สุด พอกันทีกับรักแรก รักที่เกิดขึ้นเพียงเพราะแค่อยากลองของใครอีกคน แต่นั่นก็ได้ชื่อว่ารักแรก จับมือครั้งแรก กอดครั้งแรกของเขาด้วยเช่นกัน อาจจะเป็นเพราะเขาก็ผู้ชายเหมือนกันพอคนอื่นรู้เลยรู้สึกอายอย่างงี้หรอ โคตรตลกสิ้นดี ช่างมันเถอะลบความรู้สึกเก่าๆ แล้วมาเริ่มต้นใหม่กับชีวิตในรั้วมหาลัยนะ…คิง…