“ทะ ท่านอ๋อง อึก! ทะ ท่าน”
“ยองเออร์ ยองเออร์”
มือนุ่มค่อยๆยกขึ้นลูบใบหน้าคนรักอย่างไร้เรี่ยวแรง นางส่งยิ้มหวานอย่างดีใจที่ได้หน้าชายคนรักก่อนลาจากโลกใบนี้
“ชะ ช่างดีเหลือเกินที่ไม่ใช่ อึก! ท่าน”
“ยองเออร์!!”
…………………………………………………………………………
“อรึก!”
“ท่านคงมีความสุขกับน้องหญิงจนนางตายสินะอ๋องหลิง”
“ฝ่าบาทเฟิ่งจวิน!”
“อย่าโมโหนักเลย มันคือสิ่งที่นางสมควรได้รับ”
“ท่านฆ่าน้องสาวได้ยังไง!?”
“เจ้าขึ้นเสียงกับข้างั้นหรือ?”
สายตาที่มองมานั้นเรียบนิ่งจนไม่รู้สึกไม่ปลอดภัย คนตรงหน้าคาดเดาไม่ได้เลยว่าคิดจะทำอะไร เฟิ่งจวินแสยะยิ้มแล้วเดินตรงมาหา
“ดูท่าว่าคืนนี้ท่านคงไม่ได้พักผ่อนเสียแล้ว”
ถึงนักอ่านทุกท่านที่หลงเข้ามา
นิยายเรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับสถานที่และตัวบุคคล
นิยายเรื่องนี้เป็นแนวจีนโบราณ อาจมีคำพูดไม่เหมาะสม
(นักเขียนไม่ค่อยเก่งคำราชาศัพท์)
นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการของผู้แต่ง
นิยายเรื่องนี้ไม่เหมาะสมกับนักอ่านโลกสวย
สุดท้ายของฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมกอดนักอ่านทุกท่านด้วยนะครับ
Guest
