คำสาปรัก

คุณเคยเชื่อเรื่องรักแรกพบไหม ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ไร้สาระมาก สำหรับผมการที่เราจะรักใครซักคนต้องค่อยๆรักจาก1ไปจนเต็ม100 คงไม่มีหรอที่จะรักเต็มร้องตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ

จากความคิดของผมในเรื่องความรักมันทำให้ผมทำร้ายใครอีกคนโดยไม่ได้ตั้งใจอย่างไม่น่าให้อภัย แต่ผมก็ไม่เข้าใจเลยทั้งๆที่ผมทำร้ายเขาแต่ทำไมเขาถึงยังคงรักและภัคดีต่อผม เขายังคงยิ้มและบอกรักผมรวมถึงดูแลผมเป็นอย่างดี

เป็นเพราะเงินของผมหรอ หรือเป็นเพราะหนี้ที่เขาติดผม แต่ผมว่าคงไม่ใช่เพราะสิ่งที่เขาทำให้กับผมมากกว่าคำว่าหน้าที่

เรื่องราวเริ่มต้นในเดือนมีนาคมเมื่อห้าปีก่อน มันเริ่มจากที่บริษัทของผมจ้างเจ้าหน้าที่ดูแลสวนคนใหม่เข้ามา ตอนแรกที่ผมรู้ผมคิดว่ามันสิ้นเปลืองเพราะมันเป็นความคิดของคนรักของพี่ชายผมหรือเรียกอีกอย่างว่าเมียนั้นแหละครับ ผมไม่ชอบเธอเลย เพราะอะไรน่ะหรอก็เพราะเธอทำให้พี่ชายผมเลิกกับพี่สาวของคนรักผมน่ะซิ

"ไอ้ตั้มวันนี้มึงไปงานวันเกิดของไอ้จินไหม"คิม หมอหนุ่มที่เป็นทั้งเพื่อนรักของผมและยังพ่วงตำแหน่งญาติทางพ่อของผมเข้าไปอีกตำแหน่งวันนี้เป็นวันเกิดของเพื่อนสนิทของผมอีกคน คิมมันคงอยากรู้ว่าผมจะไปไหม

"อือ ไปซิมันเพื่อนกูนิ แล้วมึงมีของขวัญให้มันแล้วหรอ"ผมหันกลับมาตอบคำถามมัน ก่อนที่ผมถามมันกลับในขณะที่ถามผมก็หันเก้าอี้ออกไปมองนอกกระจกตามเดิม

สิ่งที่ผมกำลังนั่งมองอยู่ก่อนหน้าที่ไอ้คิมจะเดินเข้ามา คือเด็กผู้ชายตัวเล็กสูงไม่น่าจะเกินร้อยห้าสิบ ผิวขาว แก้มอมชมพูเพราะความร้อนบวกกับความเหนื่อยของเด็หนุ่ม เด็กน้อยกำลังใช่หมวกที่ตนสวมใส่เพื่อกลันแดด แต่ตอนนี้กำลังใช้มันพัดเพื่อไล่ความร้อนของตัวเองในขณะที่ยืนคุยอยู่กับลุงคนสวนอีกคนที่อยู่มานานกว่า

"ยังว่ะ แล้วนั้นมึงมองอะไรอยู่ว่ะ"คิมเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะในขณะที่คุยกันตั้มเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่างไม่หันกลับมาคุยกับเขาเหมือนตอนแรก

"เปล่ามองไปเรื่อยๆว่ะ"ตั้มตอบก่อนจะหันเก้าอี้กลับมามองคิมเพื่อนรักของเขา

"กูนึกว่าแอบมองใครอยู่ซะอีก แล้วนี้แฟนมึงเขาจะกลับจากอังกฤษมาหามึงเมื่อไหร่ว่ะ"

"อีสองเดือนเห็นบอกว่าช่วงนี่เรียนหนัก"

"มึงนี้ก็เก่งเนอะ รักกับนิวมาได้ตั้งหลายปี แถมยังเป็นสุภาพบุรุษไม่แตะเขาซักที"

"ก็กูรักจริง กูอยากให้ครั้งแรกของเขาเป็นของกูในวันที่เขาเข้าประตูวิวาร์กับกูว่ะ"ตั้นตอบพร้อมรอยยิ้มเมื่อนึกถึงคนรักที่อยู่ที่อังกฤษของตน

"ดีเนอะเก็บความบริสุทธิ์ของนิวไว้ แล้วมึงก็ไปเอากับคนอื่นแทน"

"หึ คนอื่นมันก็แค่อีตัวเอาไว้แก้เงี่ยนว่ะ"

"ระวังน่ะมึงจะเจอดีเข้าให้สักวัน"คิมยกนิ้วชี้ชี้หน้าเพื่อนรักของเขาอย่างหมั่นใส้

"ยังไงว่ะ"ตั้มมองหน้าคิมเอ่ยถามก่อนจะยกยิ่มที่มุมปาก

"ทำเป็นยิ้มเยาะไปเถอะมึงระวังจะตกลงไปในหลุมที่ตัวเองขุดแล้วกัน"

"หึ คงยากว่ะเพราะกูรักเดียวใจเดียว"ตั้มตอบกลับคิมก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากอีกครั้งเพื่อเป็นการยืนยันในความรักของตนที่มีต่อนิวคนรักของเขาแล้วตบท้ายด้วยการยักคิ้วให้คิมแบบกวนๆ

"หึ มั่นใจในตัวเองเข้าไป แล้วกูจะคอยดู กูกลับเลยแล้วกันเดียวเจอกันคืนนี้บ้านไอ้จิน"คิมบอกก่อนจะลุกขึ้นยืนโบกมือให้ตั้มเป็นการลา

"อือ เจอกัน"ตั้มตอบเพื่อนรักก่อนจะหันเก้าอี้ออกไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง

ตั้มยังคงเห็นเด็กหนุ่มขยันทำงานไม่หยุดทั้งๆที่อากาศข้างนอกร้อนมาก แต่เด็กหนุ่มก็ยังคงทำงานของตัวเองต่อโดยไม่หยุด

เด็กหนุ่มถูกรับเข้ามาทำสวนของบริษัทได้สองอาทิตย์แล้ว พี่สะใภ้ของผมเป็นคนรับเด็กคนนี้เข้ามาทำงานเองกับมือ แถมยังเอ็นดูไอ้เด็กแคะนี้เป็นพิเศษ แต่จะว่าไปทั้งๆที่มันทำงานกลางเเดดแต่มันกับไม่ดำลงเลยจากวันแรกที่ผมเห็นจนถึงวันนี้มันยังคงขาวเหมือนเดิม นอกจากมันจะโดนแดดมากๆผิวของมันก็แค่แดงๆเท่านั้นพออีกวันมันก็ขาวเหมือนเดิม ผมมองเด็กนั้นอีกนิดหน่อยก่อนจะหันมาเคลียงานของผมบนโต๊ะต่อให้เสร็จ

..........................................................................................................................................................

ตอนนี้ก็สี่โมงกว่าแล้วผมเดินออกมาที่ด้านหน้าบริษัทกะว่าวันนี้จะขอขับรถกลับเอง ผมยืนรอไม่นานรถของผมก็มาจอดลงตรงหร้า ผมขึ้นรถแล้วเตรียมตัวออก ในขณะที่รถผมกำลังจะออกตัวกลับมีคนเดินตัดหน้ารถของผม ผมรีบเบรกรถก่อนจะลงจากรถมาดู

"ขอโทษครับ"เสียงเล็กๆรีบกล่าวทันทีที่ผมเดินลงรถมาพร้อมกับก้มหัวลงให้ผม ให้ตายนี้มันเด็กทำสวนที่ชื่อกวางนี้ ยิ่งดูใกล้ๆยิ่งตัวเตี้ย แล้วอีกอย่างโคตรขาวเลย

"ไม่เป็นไร ทีหลังเดินระวังหน่อย"ผมพูดเสียงนิ่งในขณะที่ตาของผมจ้องตรงไปที่เด็กเเค๊ะตรงหน้า

"ขอโทษครับท่าน"เด็กนั้นรีบตอบในขณะที่ยังคงก้มหัวให้ผมอยู่

"อือ" ผมส่งเสียงตอบรับแค่นั้นก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถ

ผมมองไอเด็กแค๊ะที่กำลังเดินผ่านหน้ารถของผมไป ให้ตายเสียงมันโคตรเล็กถ้าเอามันไปนอนครางอยู่ใต้ร่างผมคงจะเพาะน่าดู ผมหัวเราะให้กับความคิดของตัวเองก่อนจะขับรถตรงไปบ้านไอ้จินเพื่อนรักของผมอีกคน

เมื่อรถของท่านรองประธานเคลื่อนตัวออกไป กวางเด็กหนุ่มได้แต่มองตาม บนใบหน้าของเขาปรากฏยิ้มน้อยๆด้วยความดีใจ ทำไมกวางจะไม่รู้จักผู้ชายคนนั้น เขารู้จักดีเสียด้วยซ้ำ ก็ท่านรองเป็นคนที่เขาแอบมองอยู่ทุกวันนี้หน่า ถึงจะได้แค่มองก็ยังดี

ร่างเล็กเดินลับบ้านเหมือนเช่นทุกวัน เขาทำงานที่นี้ได้สองอาทิตย์แล้ว พี่แนนภรรยาของท่านประธานใจดีมากให้ทั้งงานทั้งที่พักเเก่เขา ผมเจอกับพี่แนนเมื่อสองอาทิตย์ก่อน ผมพาแม่กลับน้องขึ้นมาหางานทำที่กรุงเทพเพราะที่เหนือบ้านเกิดของผมไม่มีงานให้พวกเราทำ

ผมอายุแค่17ปี ผมไม่มีโอกาสได้เรียนเหมือนเพื่อนคนอื่นๆเพราะผมอยู่บนดอย การศึกษายังเข้าไม่ถึง พี่แนนเจอผมนั่งอยู่ด้านหน้าบริษัทเธอเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับสามีและลูกของเธอ เธอสอบถามว่าผมเป็นใครทำไมมานั่งกันตรงนี้ผมจึงเล่าให้เธอฟังถึงจุดประสงค์ที่ผมลงมากรุงเทพ เธอตัดสินใจรับผมเข้าทำงานในตำแหน่งคนสวนทั้งๆที่ผมไม่มีวุฒการศึกษา แต่พี่แนนก็ยังให้เงินเดือนผมเท่ากับคนอื่นๆที่มีวุฒและให้ผมพักบ้านคนงานหลังบริษัทอีกด้วย

"ผมกลับมาแล้วครับ"

"กลับมาแล้วหรอลูกเหนื่อยไหม"แม่ของผมเอ่ยถามก่อนจะเดินเข้ามากอดผมไว้หลวมๆ

"เหนื่อยครับแต่ผมไหว แล้วนี้แม่ตัดหูรองเท้าเสร็จแล้วหรอครับ"ผมตอบแม่ก่อนจะถามแม่กลับ

"เสร็จแล้วลูกไม่ต้องห่วงแม่หรอก ว่าแต่ลูกเถอะตั้งใจทำงานนะให้สมกับที่คุณแนนกับสามีเธอเมตตาและให้โอกาส"แม่ตอบกลับก่อนจะพูถึงพี่แนนและสามีของเธอในขณะที่ลูบหัวผมเป็นการให้กำลังใจ

"ครับแม่"ผมตอบพร้อมรอยยิ้มก่อนจะก้มลงหอมแก้มแม่เสียฟอดใหญ่

"ไปอาบน้ำก่อนไปมาเหนื่อยๆๆ"

"ครับแม่ แล้วน้องล่ะครับ"

"นอนเล่นรอเราอยู่ในห้องนู่น"

"ถ้าอย่างนั้นผมไปอาบน้ำก่อนล่ะกันครับแล้วค่อยตามน้องมากินข้าว"

"จ๊ะไปอาบน้ำเถอะลูก"สิ้นเสียงของแม่ผมก็รีบเข้าไปอาบน้ำแล้วออกมากินข้าวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา

____________________@_______________________

เริ่มต้นเอาไปแค่นี้ก่อนน่ะค่ะแล้วเดียวเราจะรีบมาต่อให้ค่ะ

เรื่องราวของพวกเขาจะเป็นยังไงเมื่ออีกคนยึดมั่นกับความรักที่ตนคิดว่าใช่ ส่วนอีกคนเทิดทูนความรักและมอบทั้งใจและกายถวายให้กับเจ้าของหัวใจตน

ความรักที่ดำเนินไปของคนสองคน โดยมีคำสาปแห่งบรรพระบุรุษเป็นตัวกลางกั้น เรื่องราวจะจบลงอย่างไร ผลสรุปของความรักครั้งนี้จะลงเอยเช่นไรมาช่วยกันติดตามน่ะค่ะ

(คำเตือน   นิยายเรื่องนี้เป็นแนวน้ำเน่า นายเอกยอมทุกกรณี ถ้าไม่ชอบแนวนี้กดออกได้เลยค่ะ)