พ่ายรักเมียใบสั่ง

"ไม่รู้แหละยังไงแกก็ต้องเเต่งงานกับน้อง" คำสั่งเฉียบขาดถูกพ่นออกมาจากปากของหญิงอาวุโสที่ยืนกอดอกเชิดหน้า 

"ไม่มีทาง ผมยังไม่อยากมีภาระอีกอย่างเด็กนั่นเพิ่งอย่านมเองมั้ง แม่จะให้ผมพรากผู้เยาว์หรือไง" คนที่มารดาหามาให้อายุยังไม่ยี่สิบปีเลยมั้ง นี่จะหาเมียหรือหาคุกหาตารางให้กันแน่ 

"ปากเสีย น้องเป็นสาวเเล้วย่ะ อีกอย่างบ้านนู้นเขาก็ยอม หรือแกรังเกลียจน้อง"  

"ผมไม่ได้รังเกลียจที่เขาต้องนั่งรถเข็นแต่ผมไม่พร้อมจะมีภาระแม่เข้าใจไหมเนี่ย เเยกประเด็นให้ออกสิครับ ผมไม่พร้อมจะต้องมานั่งดูเเลป้อนข้าวป้อนน้ำอุ้มเดินเล่น งานในฟาร์มก็ยุ่งท่วมหัวจะเอาเวลาที่ไหนมาดูเเลเขา" เถียงมารดาหน้าตึงคิ้วเข้มผูกเป็นปม เขาไม่ได้รังเกลียจที่เธอนั้นพิการออกจะสงสารเสียด้วยซ้ำจะไม่ขัดเลยหากมารดาอยากให้ความช่วยเหลือแต่มันต้องไม่ใช่จับยัดให้เป็นเมียเขาเเบบนี้ แค่ตัวเองยังแทบไม่มีเวลาจะกินข้าวหรือนอนเต็มอิ่มจะให้มาดูเเลคนป่วยยิ่งเเล้วใหญ่ แล้วบ้านนั้นก็เเปลกอยู่ดีๆ ก็ยกให้กันง่ายๆ สงสัยอยากผลักภาระน่าเกลียดจริงๆ 

"น้องช่วยเหลือตัวเองได้ดีฉันเห็นมากับตาแกไม่ต้องห่วงหรอก เอาไว้อาทิตย์หน้าจะพาน้องมาเจอ ถ้าแกไม่แต่งแกก็ไปตกลงกับน้องชายแกเอาเองก็เเล้ว กันว่าจะเป็นใครที่เเต่งกับน้องเพราะใครก็ได้ฉันไม่ติด"  

"แม่ก็รู้ว่าไอ้กรณ์มันมีเเฟนเเล้ว จะให้ไปบังคับมันได้ยังไง" พูดถึงน้องชายเพียงคนเดียวก็ยิ่งเเล้วรายนั้นมีเเฟนสาวที่คบหากันมานานหลายปีมารดาก็ดูรักเเละเอ็นดูมาวันนี้จะให้ไปขวางความรักของมันได้ยังไง 

"ไม่รู้อันนั้นมันก็เป็นปัญหาของพวกแกไม่ใช่ของฉัน" 

พูดจบก็เดินสะบัดหนีไปทิ้งไว้แต่ร่างสูงใหญ่ยืนตระหง่านอยู่เพียงผู้เดียว  

มารดาเขานี่เอาเเต่ใจจริงๆ ถ้ามียาอะไรที่กินเเล้วไอ้อาการแบบนี้หายไปเขาจะซื้อให้กินซักโหล 

ฝากเรื่องพ่ายรักเมียใบสั่งด้วยนะคะ ไม่ได้ดราม่าจนตับพังอะไรขนาดน้านนนน ทุกอย่างล้วนมีเหตุผลนะคะ คริ คริ​