พาฝัน พิณเพลง เด็กสาวกำพร้าพ่อเเม่ ตั้งเเต่จำความได้ก็มีเเต่แม่ใหญ่ที่เป็นคนดูเเลบ้านเด็กกำพร้าดูเเลเธอมาตลอด
เธอมีเเฟนคนนึ่งที่ทั้งหล่อ เทห์
ตลอดระยะเวลาที่คบกันมาจนตอนนี้เธอก็เรียนจบเเล้วเขาเหมือนเดิมทุกอย่าง ใส่ใจดูเเลเธอวันเเรกยังไงก็เป็นเเบบนั้นอยู่ ตอนนี้ก็เป็นเวลา3ปีเต็มๆเเล้วที่คบกันมา
เเต่ทว่านั้นจะเป็นความคิดของฉันคนเดียวรึเปล่าว่าเขายังเหมือนเดิม
"ฝัน" เสียงทุ้มเรียกคนตรงหน้าให้เงยขึ้นมาสนใจเขา เพราะตอนนี้เขากำลังทานข้าวเย็นกันอยู่ในคอนโดสุดหรูหราเเค่สองคน
"คะ" พาฝันเงยหน้าขึ้นมาพบกับใบหน้าหล่อเหลาของคนที่ขึ้นชื่อว่าเเฟนอย่าง ต่อ สิรินกร พรพรรคดี
"เราลองห่างกันดูไหม" เอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกผิด ต่อเบือนหน้าหนีจากสายตาที่แฟนสาวที่มองมาที่เขาอย่างผิดหวังน้ำตาพลันร่วงเเหมะอาบเเก้ม ตากลมที่เคยสดใสเเดงกล่ำ
"พี่ขอโทษ" เขาเอ่ยได้เเค่คำนี้จริงๆ
"บอกฝันได้ไหมว่าทำไม..ถึงปล่อยมือ ฮึก." กลั้นเเล้วเเต่มันไม่อยู่จริงๆ ตอนนี้เเก้มเธอเต็มไปด้วยของเหลวสีใส
"พี่..รู้สึกดีกับคนอื่น" ต่อบอกเสียงอ่อน เขาผิด อยากขอโทษเธอซ้ำๆให้เธอหยุดร้องไห้สักที ตั้งเเต่คบกันมาสิ่งที่เขาไม่อยากเห็นที่สุดคือน้ำตาเธอเเต่วันนี้เขาทำเธอเสียน้ำตาซะเอง เขามันเลวจริงๆ
.
.
.
"เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม พี่..พี่รักฝันมากนะ ให้โอกาสพี่ต่อคนนี้ได้ไหม" หน้าหล่อเเดงกล่ำน้ำตาพลันจะไหล ท่าทีห่างเหินเหมือนคนไม่รู้จักกันของเธอนั้น ทำให้ใจเขาบีบรัดเเน่นจนเจ็บ
เขามันเลว เเละโง่มากจริงๆ อยากย้อนเวลากลับไปตอนที่เรายังเหมือนเดิม
"เเต่คุณเป็นคนเลือกทางนี้เองนะคะ" หน้าสวยเมินหนีจากสายตาเศร้าสร้อยของชายตรงหน้า เธอไม่ผิด เขาเป็นคนทำให้มันเป็นเเบบนี้เอง
"พี่ขอเเค่ครั้งนี้ครั้งเดียว พี่สัญญาว่าจะมะ.." 'ว่าจะไม่ทิ้งเธอไปไหนอีก' เขาจะพูดคำนี้ เเต่ยังพูดไม่ทันเสร็จร่างบางก็ตัดบทมาก่อน
"เลิกพูดคำนี้สักที ตอนคบกันคุณก็พูด ถ้าทำได้เเบบนั้นจริงๆเราคงไม่ต้องได้เลิกกัน" พาฝันเบือนหน้าหนีอีกรอบ เธออ่อนเเออีกเเล้ว
คำที่เขาพร่ำบอกมันคือคำโกหก
Guest
