-โปรย-
จุดประสงค์ของการไปออกค่ายอาสาฯ ของคนอื่นคืออะไรฉันไม่รู้
แต่สำหรับฉันไปเพื่อ ‘หาแฟน’
-----
ดนิตา หรือ ดิว นักศึกษาชั้นปีที่ 3 ยังไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลยในชีวิตนี้
เธอจึงตัดสินใจไปออกค่ายอาสาฯ ในช่วงปิดเทอม เผื่อว่ามันจะทำให้เธอได้เจอเนื้อคู่บ้าง
แล้วก็ใช่จริงๆ ด้วย พี่ประธานค่ายคนนั้นสเป็กเธอเลย
-----
“ทำไมไม่กินล่ะคะ อาหารไม่น่ากินหรือยังไง” ดิวถามอย่างสงสัย เมื่อเห็นว่าเขานั่งมองกับข้าวตรงหน้านิ่ง โดยไม่มีทีท่าว่าจะตักกิน
“รอคนป้อน” เขาพูดเสียงอ้อน พร้อมกะพริบตาปริบๆ อย่างหน้าสงสาร
ดิวส่ายหน้าน้อยๆ ให้กับท่าทางราวเด็กสามขวบของเขา แต่ก็ยอมทำตามที่เขาร้องขออย่างไม่เกี่ยงงอน หญิงสาวตักข้าวไปป้อนให้เขาถึงปากพร้อมพูดไปด้วย
“เพราะหนูเป็นต้นเหตุให้พี่เจ็บตัวหรอกนะคะ ถึงได้ยอมทำให้ขนาดนี้”
“ขอบคุณครับ” คีย์เอ่ยพร้อมอมยิ้มให้กับท่าทางเหมือนคนทำอะไรไม่ค่อยถูกของหญิงสาว
“พี่กลับไปพูดจากวนประสาทแบบวันก่อนได้ป้ะ”
คีย์เลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างสงสัย กระทั่งอาหารในปากถูกกลืนลงคอไปแล้วเขาถึงได้ถามออกไป
“ทำไมล่ะ ไม่ชอบคนพูดดีด้วยงั้นเหรอ”
“ไม่รู้สิ พี่พูดเพราะแล้วหนูรู้สึกแปลกๆ ยังไงไม่รู้” ดิวบอกออกไปตามตรง
“ใครทำตัวดีพี่ก็พูดดีด้วย แต่ถ้าใครทำตัวไม่น่ารักพี่ก็ไม่อยากพูดดีด้วย” คีย์อธิบาย แต่กลับเป็นคำอธิบายที่ทำให้คนฟังงงหนักยิ่งกว่าเดิม
“แสดงว่าวันก่อนๆ หนูทำตัวไม่น่ารักงั้นเหรอ” ดิวมองหน้าเขาอย่างไม่ค่อยเข้าใจ ไม่รู้ว่าตัวเองไปทำตัวไม่น่ารักตอนไหน
“ช่างมันเถอะ”
“อ้าว” ดิวทำหน้าหวอกับการตัดบทเอาดื้อๆ ของเขา “อะไรของพี่เนี่ย หรือว่าตอนกลิ้งลงเนินไปหัวพี่จะไปฟาดกับอะไรจนสมองได้กระทบกระเทือนจริงๆ ถึงได้มีอาการเหมือนผีเข้าผีออกแบบนี้”
ดิวคาดเดา “หนูว่าต้องใช่แน่ๆ เพราะหลังจากนั้นมาพี่ก็พูดเพราะผิดปกติ”
คีย์ถึงกับหลุดขำกับการจับแพะชนแกะของหญิงสาว “อ่านนิยายมากไปหรือเปล่าอ้ะเรา”
“ก็แล้วอะไรที่มันทำให้พี่เปลี่ยนไปเพียงชั่วข้ามคืนแบบนั้นล่ะ”
“เพราะรักมั้ง” คีย์ว่ายิ้มๆ
“หนูไม่พูดกับพี่แล้ว ยิ่งพูดหนูยิ่งงง” ดิวทำหน้าง้ำ ก่อนจะตักข้าวป้อนเขาเงียบๆ โดยไม่ปริปากถามอะไรอีก
Guest
