กุหลาบเปื้อนราคี(มีอีบุ๊กแล้วค่ะ)

“สิ่งที่พี่ทำไม่ได้ทำให้แค่ใจเจ็บ แต่เจ็บไปทั้งตัว เห็นแก่ตัว!” ยกมือเช็ดน้ำตาที่ไหลล้นอาบสองแก้มทิ้งเม้มปากแน่นหมุนหลังจะเดินจากแต่ถูกคนใจร้ายสวมกอดรั้งไว้จากด้านหลัง 

“ขอโทษ พี่ขอโทษ” ซบหน้ากับไหล่เล็กที่ไหวสะอื้นของหัวใจ เพิ่งรู้ตัวตอนนี้เองว่าตนเองขาดผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ ตลอกเวลาหล่อนยอมมาตลอดแต่วันนี้หล่อนตัดเขาทิ้งโดยไม่คิดถึงอดีตที่ผ่านมา 

“ปล่อยน้องค่ะ” เธออยากได้ยินคำ ‘ขอโทษ’ ของพุฒิเมธมาตลอดแต่วันนี้มันไม่สำคัญอะไรแล้วสำหรับศรีญา ใจของเธอมันเจ็บและพังเพราะเขามาหลายรอบและหมดเวลาให้โอกาสผู้ชายคนนี้แล้ว 

“ไม่เอาน้อง ไม่ไปนะคนดีของพี่” พุฒิเมธกอดรัดเธอแน่นขึ้นเมื่อเธอดิ้นขัดขืนและพยายามแกะมือที่ประสานกอดแน่นที่หน้าท้องของศรีญาออก 

“ปล่อยน้องค่ะ ยังไงน้องกับพี่พุฒก็ไม่ได้แต่งงานจดทะเบียนกันอยู่แล้ว ส่วนความรู้สึกของน้องที่ผ่านมาถือว่ามันไม่เคยมีก็แล้วกันพี่พุฒ ส่วนลูกน้องจะบอกเขาว่าใครเป็นพ่อและพี่ไปหาเขาได้ค่ะ” แล้วก็รวบแรงทั้งหมดดึงมือของพุฒิเมธออกแล้วเดินจากไปด้วยใบหน้านองน้าตาและไม่คิดจะหันกลับไปมองชายหนุ่มด้วยกลัวว่าตนเองจะใจอ่อนวิ่งกลับไปหาเขาอีกครั้ง ครั้งนี้เธอขอทำเพื่อตัวเอง เมื่อก่อนเธอทำเพื่อเขาและยอมเขามาตลอดแต่ก็ถูกเมิน 

พุฒิเมธได้แต่ยืนมองดูแผ่นหลังเล็กที่ห่างออกไปเรื่อยๆ แล้วก็แหงนเงยหน้ากขึ้นมองบนด้วยน้ำตาที่คลอดวงตาสีสนิมเข้มกำลังจะไหลล้นทะลักออกมา 

“ทำไมน้องไม่ให้โอกาสพี่อีกครั้ง น้องหมดรักพี่แล้วใช่ไหม” พึมพำกับตัวเองแล้วนึกย้อนถึงอดีตที่ผ่านมาและไม่เคยคิดว่าตนเองจะมีสภาพแบบวันนี้ เคยคิดมาตลอดว่าศรีญาเป็นของตาย แต่วันนี้เธอทำให้เขาเหมือนโดนค้อนทุบแสกหน้าก็มิปาน ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วจนตั้งรับไม่ทัน หรือศรีญาตั้งใจไว้นานแล้วที่จะทิ้งเขาไปแบบนี้ และยิ่งเจ็บปวดเมื่อรู้ว่าเธอกำลังอุ้มท้องลูกของตนอยู่