มือบางๆ ยกขึ้นเพื่อเช็คคราบน้ำตาบนในหน้าตัวเอง แววตาคู่สวยบัดนี้ซ่อนไปด้วยความรู้สึกเสียใจอย่างไม่อาจจะปกปิดไว้ได้เหมือนที่ผ่านมา
"ไหนคุณบอกว่าเราจะแต่งงานกันไงคะ"
ริมฝีปากบางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสะอื้นสะอื้น
"ผมเคยเอ่ยชื่อคุณหรอ ผมแค่พูดว่าจะแต่งงาน แต่ไม่เคยพูดว่าจะแต่งกับคุณนะ"
หลังพูดจบเสียงหัวเราะสะใจก็ดังขึ้น เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผนของเขา หลอกให้เธอคิดว่ารัก หลอกให้คิดว่าการแต่งงานครั้งนี้ เธอคือเจ้าสาว
"คิดไปเองก็เจ็บเอง เหมือนที่คุณเคยบอกผม เมื่อ7ปีก่อนไง"
หลังพูดจบ เขาก็เดินจากไปโดยที่ไม่สนใจเลยว่าเธอจะร้องไห้ขาดใจตายอยู่ตรงนี้หรือไม่ นิดาได้แต่กอดตัวเอง ร่างบางเดินโซซัดโซเซ เหมือนกิ่งไม้ต้องลมพายุ เพื่อลุกขึ้นเดินไปหยิบของขวัญ ที่เตรียมไว้เซอร์ไพรส์เขา น้ำตาหลั่งไหลออกมาจนนองเต็มใบหน้า มันคงไม่มีความหมายอีกต่อไปแล้ว
"แม่ขอโทษนะลูก"
Guest
