อยู่ๆคุณเลขาที่ทำงานให้เขามานานสี่ปีก็บอกว่าเธอมีแฟน เป็นไปได้ยังไงกัน? เธอไปมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมเขาที่อยู่กับเธอแทบตลอดเวลาถึงไม่รู้…แบบนี้ยอมไม่ได้! เขาไม่มีทางยกคนโปรดให้ไปเป็นของคนอื่นอย่างแน่นอน! หัวเด็ดตีนขาดยังก็ไม่ยอม!
“เพราะผมไม่เคยลงมือ…คุณถึงรอดมาจนถึงทุกวันนี้”
“คะ…คุณภีมว่ายังไงนะคะ?”
“ทำไม…ผมได้แต่คิดว่าตัวเองมัวแต่รออะไรอยู่ ถึงได้ปล่อยคุณไว้ตั้งนานสี่ปี”
“คุณภีม…ปล่อยเอมเถอะนะคะ เอมหายใจไม่ออก”
“ไม่เคยหวั่นไหวบ้างเลยหรือไง? หรือสเปกคุณมันต่ำกว่ามาตรฐาน…คุณเลย…มองข้ามผมไปแบบนั้น?”
“คุณภีมพูดเรื่องอะไรคะ?”
“คุณเคยบอกว่ารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับผมใช่ไหม?” ร่างหนาปรับเปลี่ยนท่าทาง ตอนนี้คลายอ้อมกอดเพียงเล็กน้อย ค่อยๆเคลื่อนตัวจากด้านข้างมาทาบทับร่างบางไว้ที่ด้านบน
“คุณภีม…” เวลานี้เอมมาลินใจสั่นหวั่นไหวไปหมดแล้ว ภีมในเวอร์ชั่นสติเต็มร้อยกับเวอร์ชั่นเมาหนักนั้นแตกต่างราวกับว่าเป็นคนละคน เธอไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าเขาจะทำอะไรต่อไป
__________
“คุณภีมจะอยากรู้ไปทำไมคะว่าเอมรู้อะไรบ้าง? มันไม่เห็นจะสำคัญตรงไหนเลย”
“มันสำคัญ…เพราะสิ่งที่ผมกำลังจะถามคือ…”
“…”
“คุณรู้เพราะว่ามันคือหน้าที่ ที่ใส่ใจผมทุกอย่าง…ที่รู้ไปซะหมดว่าผมชอบอะไรไม่ชอบอะไร ทั้งหมดนี้…เป็นเพราะว่ามันคือหน้าที่ของคุณ หรือเพราะว่า…คุณสนใจผมอยู่ลึกๆ”
“คะ?”
“ตอบมา!”
“มันก็ต้องเป็นทั้งสองอย่างรวมกันไม่ใช่เหรอคะ? เอมทำงานเป็นเลขาคุณภีม…จะไม่สนใจคุณภีมได้ยังไง?”
“งั้นแล้วทำไมถึงมีแฟน?”
“เกี่ยวอะไรกันคะ?”
“คุณบอกว่าสนใจผม…แล้วไปคบกับผู้ชายคนอื่นได้ยังไง?”
Guest
