ก้าวเข้ามาในชีวิตของฉันสิ

(ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่อง ข้ามเลยก็ได้ค่ะ) 

คิดสะว่า...นี่เป็นจดหมาย  

ถึงเธอที่ฉันหวังดีด้วยเสมอมา 

ฉันเข้ามาทำงานที่นี่ก่อนเธอประมาณ 4 เดือน  

ก่อนหน้านั้นมีเด็กที่ถูกรับมาฝึกงานก่อนหน้าเธอประมาณ 3 คน  

คนแรกเป็นหลานสาวแท้ๆของพนักงานที่นี่ ฉันได้อยู่กับเธอแค่ 1 เดือนก่อนที่เธอจะลาออกไปเพราะทนความกดดันไม่ไหว 

คนที่ 2 ฉันจำเธอไม่ได้แล้ว เพราะอยู่เเค่เพียง 4 วัน รู้แต่ว่าเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูดอะไร และชอบเล่นโทรศัพย์ 

คนที่ 3 เป็นนักเรียน...อายุประมาณ 17-18 ปี มาขอฝึกประสบการณ์ที่สถานที่เเห่งนี้...แต่ก็อยู่ได้ไม่นานเพราะเรื่องผิดพลาดแค่เรื่องเดียว และเป็นเรื่องที่ค่อนข้างจะเล็กน้อยมาก ในวันสุดท้ายเธอมายื่นใบลาออกกับฉันและขับรถออกไปพร้อมน้ำตาที่นองหน้า...ฉันเศร้าตามเธอนะถึงเธอจะพึ่งมาแค่อาทิตย์เดียวแต่ที่ฉันจำเธอได้เพราะฉันเศร้าแทนเธอ เศร้าที่เธอโดนคำครหาและปรามาสที่รุนแรงจากคนในที่ทำงานฉัน 

และแล้วก็มาถึงเธอ ผู้ซึ่งเป็นแพะคนปัจจุบันของที่นี่ สังคมที่แสนจะน่าอภิรมณ์แห่งนี้ 

วันแรกที่เธอเข้ามาทำงานเราไม่ได้เจอกันเพราะฉันออกไปทำงานภาคสนาม...แต่ฉันก็ได้ข่าวว่าเธอจะมา และฉันยินดียิ่งที่จะต้อนรับเธอเข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ของที่นี่ และหวังว่าเธอจะไม่โดนรังแก 

เหมือนฉัน.... 

ต้องบอกเลยว่าการทำงานของฉันถ้าให้แบ่งเป็น 3 ช่วงละก็ ช่วงแรกคือทุกคนในที่ทำงานต้อนรับฉันราวกับเจ้าหญิง ต่างพากันใส่หน้ากากแล้วหันมายิ้มให้ฉัน ก่อนจะกระชากฉันลงเหวด้วยความผิดที่ฉันไม่ได้ก่อและซ้ำเติมด้วยคำพูดที่หยาบคาย รุนแรง และทำให้หวาดกลัวด้วยการคุกคามฉันทุกทางเท่าที่พวกเขาจะทำ...ช่างน่าผิดหวังเหลือเกินที่หนึ่งในคนที่ทำร้ายฉันก็คือเธอด้วย แต่ไม่เป็นไร เมื่อมาถึงช่วงสุดท้าย ฉันบอกตัวเองว่าฉันจะไม่ยอมให้ใครมาข่มเหงอีกต่อไป ฉันลุกขึ้นสู้ และฉันก็ชนะ ปลดตัวเองลงจากตำแหน่ง "แพะ" นี่ลงจนได้ 

แต่ไม่คิดเลยจริงๆว่าหลังจากที่ฉันปลดแอกตัวเองได้เเล้ว แพะรายต่อไปจะเป็นเธอ ฉันคาดไม่ถึงจริงๆว่าคนที่เธอรักเเละไว้ใจจะทำร้ายเธอได้ขนาดนั้น  

ถึงเธอจะเคยหัวเราะต่อกระซิบตอนที่ฉันถูกทำร้ายจิตใจ ฉันก็ไม่เคยโทษเธอเลย เพราะฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ และเธอไร้เดียงสาเกินไปสำหรับเรื่องนี้  

สุดท้ายนี้ ฉันขอให้เธอเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ดีกว่าเดิม และให้ได้เจอแต่สิ่งที่ดีงามนับจากนี้เป็นต้นไป  

จงเติบโต เป็นดอกไม้ที่สวยงามเพื่อตัวเอง อย่าได้แคร์ว่าหมู่แมลงจะมองเธออย่างไร เพราะว่า...มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว