พ่อครับ..ผมเจ็บ

หากจะบอกว่าผมเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลกที่รายล้อมไปด้วยคนรักมากมาย ผมบอกได้เลยว่าคุณคิดผิด เด็กวัดอย่างผม ใครจะมารัก มาจริงใจด้วย ก็มีแต่หลวงพ่อแก่ๆที่เอ็นดูผมมาแต่เล็กแต่น้อย และพ่อเลี้ยง ที่ไม่เคยมาให้ผมเจอตัวเป็นๆ

ท่านดูแลผมดีมาตั้งแต่เด็ก ด้วยค่าน้ำเงิน ผมตั้งใจจะตอบแทนบุญคุณ เมื่อเวลาและโอกาสนั้นมาถึง อย่างน้อย ผมก็จะเป็นคนดี รู้จักทดแทนบุญคุณ ตามที่เคยให้สัญญาไว้กับหลวงตา

ชีวิตผมไม่ได้วุ่นวายเท่าไร ถ้าไม่นับช่วงเวลานี้ที่ผมต้องคอยแอบไปดูแฟนของผม เข้าทำงานจริงหรือเปล่า หรือแอบไปเที่ยวในสถานที่ๆเราเจอกันเป็นครั้งแรก (ซาวน่า) ทั้งๆที่เพื่อนสนิทของผมเตือนผมหลายรอบแล้วแท้ๆ ผมก็ยังไม่เชื่อมัน จนผมต้องเจอเรื่องเจ็บใจอยู่ซ้ำๆหลายครั้ง

และเพื่อนสนิทคนเดียวที่ผมมี โฟโต้ เพื่อนสนิทที่เราต่างเก็บความลับของกันและกันมาตลอด ที่เราสนิทกันมากเพราะไอ้โต้กับผม มีการดำเนินชีวิตที่คล้านคลึงกัน

พ่อมันเป็นช่างภาพมือโปรที่ถูกซื้อตัวไปทำงานที่ต่างประเทศ นานๆจะกลับมาหามันทีนึง ส่วนแม่ของมันเสียชีวิตไปตั้งแต่มันยังเด็กๆ

ส่วนพ่อเลี้ยงของผม ท่านทำธุรกิจอยู่ที่ต่างประเทศ ผมจำได้ว่าเห็นท่านตั้งแต่ตอนเล็กๆ เป็นความทรงจำที่เลือนลางเอามากๆ ส่วนใหญ่ท่านจะโอนเงินเข้ามาทางหลวงพ่อ ในช่วงที่ผมยังเด็ก

แต่พอผมเริ่มใช้ชีวิตเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย พ่อเลี้ยงก็เริ่มโอนเข้าหาผมโดยตรง ท่านมักจะทักไลน์มาหาบ้างอาทิตย์ละครั้งสองครั้ง ไม่ทักมารายงานเรื่องเงินที่โอนมา ก็เมาแล้วโทรมาพูดพร่ามไปเรื่อย

แล้วชีวิตของผมก็เริ่มวุ่นวายขึ้น เมื่อบรรดาพ่อๆกลับมาเยี่ยมลูกๆกันโดยไม่ได้นัดหมาย แถมทั้งเจ้าแฟนตัวดีกลับหนีเที่ยว ไม่สนใจว่าผมจะรู้สึกยังไง

สิ่งที่ผมทำไปไม่รู้ว่าเป็นเพราะผมประชดแฟนจอมเจ้าชู้ของผม หรือผมชอบและรักในสิ่งที่ทำ เพราะทุกครั้งที่ผมเผลอใจ ผมตั้งใจทำทุกครั้ง