สามีข้าคือโจรป่า (จบแล้ว)

สามีข้าคือโจรป่า 

นามปากกา เยว่ฉี 

เพราะสนใจในตัวนางทำให้เขาตัดสินใจจับนางมาทำเมีย แรกๆ ก็กลั่นแกล้งนางได้อยู่หรอกแต่หลังๆ มาคนที่โดนข่มเหงกลับเป็นตัวเขาเสียเอง 

"นี่อะไร" หมอนที่วางคู่อยู่กับผ้าห่มผืนบางที่พื้นข้างเตียงนั่นทำให้เขาต้องเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย 

"ข้านอนไม่สบายตัวดังนั้นเจ้าลงไปนอนที่พื้นซะ" ลู่เหมยที่นั่งกอดอกอยู่บนเตียงกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่งจนคนฟังอยากจะเข้ามาจัดการนางให้รู้แล้วรู้รอด 

"ไม่มีทาง" แววตาแข็งก้าวจ้องมองไปที่นาง 

"ก็แล้วแต่ เจ้าจะออกไปนอนข้างนอกข้าก็ไม่ว่า" แต่ลู่เหมยไม่ตื่นกลัวกับสายตาน่ากลัวของเขา นางทำเพียงสบสายตาของเขาอย่างนิ่งเฉย 

ในใจของนางรู้สึกหวาดหวั่นอยู่บ้างแต่มาถึงขนาดนี้แล้วจะรอให้เขารังแกนางอยู่ฝ่ายเดียวไม่ได้เสียหรอก หากคิดรังแกนางขึ้นมาอีกนางจะไม่ยอมอีกต่อไป 

"พรุ่งนี้พวกนั้นจะเอาเตียงเข้ามาให้ คืนนี้ก็ทนนอนเบียดกันไปก่อน" เฉิงไห่เดินเข้ามาหมายจะเก็บเอาหมอนกับผ้าห่มขึ้นแต่ลู่เหมยกลับยื่นขามาขวางไว้เสียก่อน 

"แต่ข้านอนไม่สบายตัว" ริมฝีปากเล็กเอ่ยเถียงเขาอย่างเจื้อยแจ้วโดยไม่มีความเกรงกลัว 

"ถ้าอย่างนั้นก็ลงมานอนด้วยกันข้างล่าง" 

"ข้าปวดหลัง" 

"อย่าเรื่องมากแค่นี้ไม่ตายหรอก" เฉิงไห่เริ่มโมโหขึ้นมาจริงๆ เสียแล้ว นางเอาแต่เถียงเขาทุกคำเลย 

"งั้นเจ้าก็ไปนอนข้างนอก แค่นี้คงไม่ตายหรอกใช่ไหม" แต่นางก็ยังคงเถียงเขาฉอดๆ จนเขาเริ่มจะหมดความอดทน 

"ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น!" 

"งั้นก็นอนที่พื้นหากยังเถียงไม่เลิกก็เชิญออกไปนอนข้างนอก!" ลู่เหมยก็ไม่ยอมเช่นกันนางกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแววตาเด็ดเดี่ยวจ้องมองไปที่ร่างสูงนิ่ง 

"เจ้าเป็นแค่เมียอย่ามาสั่งข้า!" 

.............. 

"หัวหน้ายังไม่นอนอีกหรือ" ลูกน้องที่เดินตรวจดูความปลอดภัยรอบหมู่บ้านเห็นหัวหน้ายังไม่เข้านอนจึงเอ่ยทัก 

"ข้าแค่ออกมารับลมเฉยๆ" เฉิงไห่กล่าวขึ้นโดยที่มือหนาก็ค่อยๆ ปัดหมอนใบเล็กให้ออกห่างจากตัวไปด้วย 

อย่าให้ถึงทีข้าบ้างก็แล้วกัน! 

----------- 

สำหรับใครที่ต้องการผ่อนคลายสมองสามารถอ่านเรื่องนี้ได้เลยค่ะ ไม่มีดราม่าหน่วงตับแน่นอนมีแต่ความหวานของพระนางเลย 

หากมีตรงไหนผิดพลาดหรือมีข้อเสนอแนะอะไรบอกได้เลยนะคะ 

ปล. เรื่องนี้ไม่อิงประวัติศาสตร์ไม่อิงสถานที่ใด ๆ ทั้งสิ้น ทุกอย่างที่แต่งขึ้นเป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น ห้ามคัดลอกหรือนำไปดัดแปลงโดยเด็ดขาด