หนึ่งรัตติกาล

ยอดเขาเสวียนเทียน 

" เมฆาเคลื่อนคล้อยลอยต่ำ หมู่วิหคโผผินบินกลับ " 

" หยาดพิรุณพร่างพรำ กรุ่นกลิ่นไอดินฟุ้งกำจาย "  

มรรคาเต๋าแสนสุดลึกล้ำล่องลอยอบอวลทั่วยอดเขาสูงใหญ่ สรรพสิ่งฟื้นตื่นเร่งดูดซับมรรคาวิถี 

พลันปรากฎเมฆาห้าสีล่องลอยปกคลุมทั่ว แสงสวรรค์สาดส่องอาบย้อมทั่วแดนดิน 

ร่างเงาชราหญิงชายมากมายนั่งกรรมฐานกลางฟ้าดิน ต่างยกฝ่ามือขึ้น  

" วิ้ง " พลันปรากฎแสงห้าสีสว่างยังกลางฝามือของเขาเหล่านั้น  

แสงห้าสีสาดส่องจากฝ่ามือทั้งหลายล่องลอยเข้าห่อหุ้มชายวัยกลางคน ที่นั่งกรรมฐานยังศาลาบนยอดเขาเสวียนเทียน 

" วิ้ง " พลันปรากฎแสงสว่างห้าสีทั่วร่างชายวัยกลางคน  

" ตูมมม "