ช่างกลพ่อลูกอ่อน

ชีวิตที่น่าจดจำ คือชีวิตที่มีค่าต่อบุคคลอื่น [พ่อกายของออกัส]  

“ไปเริ่มต้นใหม่ แล้วทิ้งทุกความผิดพลาดเอาไว้ที่นี่นะ ตั้งใจเรียนแล้วใช้ชีวิตตัวเองให้ดี ถ้าทำได้ก็ลืมพวกเราไปซะ พี่ไม่ใช่คนดีอะไร ไม่มีค่าพอให้เธอต้องมานึกถึงหรอก ไม่ต้องห่วงลูก พี่จะดูแลเขาให้ดีที่สุด” 

นั่นคือคำพูดสุดท้ายที่ผมบอกกับเธอในวันที่ต้องจากกัน 

และเมื่อพบกันอีกครั้ง... 

“แม่จ๋าอันนี้ฉอง (ของ) จัสใช่ไหม...” 

ลูกใช้คำว่าอันนี้แล้วชี้นิ้วกลมป้อมไปที่แม่ราวกับแม่นั้นคือสิ่งของ ทำให้ผมถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ 

“ใช่แล้วค่ะลูก แม่จ๋าอันนี้เป็นของกัส เป็นของกัสคนเดียว..ฮึก..ขอแม่อุ้มหน่อยได้ไหม” 

และ.. 

แม่ง!!..ถ้าไม่กลัวลูกจะหิวนะ ไม่อยากจะออกไปไหนเลย... 

อยากฟัดเมียโว้ย!...... 

นิยายเรื่องนี้มีวางขายในเม็พแล้วนะคะ 

https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTc5NjA2MSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjE1ODk4NSI7fQ