ตะวันพรางแสง มีเล่ม+อีบุ๊ก

ภาสกร ไพศาลอภินันท์  

รวินันท์ หรือฝ้าย 

คำโปรย 

“ยังไม่นอนอีกเหรอคุณว่าที่แม่เลี้ยง” 

“ฉันจะนอนดึกหรือไม่นอนเลย มันก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับคุณ”  

รวินันท์ตอบพร้อมกับทำหน้านิ่งเฉยก่อนทำท่าเหมือนจะเดิน เข้าบ้าน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินคำถามของภาสกร 

“นึกยังไงถึงเลือกจะเป็นเมียคนแก่คราวพ่อแบบนั้น หน้าตาคุณ ก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไรจนเหมือนจะหาสามีไม่ได้” ภาสกรถามตรง ๆ ออกไปพร้อมกับกอดอกมองดูดาวเหมือนว่ากำลังคิดอะไรอยู่ 

“เงินมั้งคะ สิ่งเดียวที่ตอนนี้ฉันต้องการก็คือเงิน” เมื่อเขาก็ถามเธอตรง ๆ เธอก็เลือกที่จะตอบตรงกลับเหมือนกัน 

“ก็ดีที่ไม่อ้อมค้อมให้เสียเวลา” 

ภาสกรกล่าวเพียงแค่นั้น แล้วเดินกลับเข้าห้องไปทิ้งให้รวินันท์  ยืนนิ่งเหมือนต้องคำสาป เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะเถียงเขาออกไปแม้แต่   คำเดียวก็ไม่มีเพราะทุกคำที่เขาพ่นออกมามันคือความจริง 

บนโต๊ะอาหารหลังจากตื่นนอนรวินันท์เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดอะไรก้มหน้ารับประทานอาหารแก้มตุ่ย จะเงยหน้าบ้างเมื่อตักอาหารมาใส่จานและทุกอย่างก็อยู่ในสายตาของภาสกร ส่วนภาสกรก็นั่งเงียบรับประทานอาหารของตนไปเช่นกัน