เพียงแค่ชาติภพหนึ่ง

' เพียงแค่ชาติภพหนึ่ง ข้าไม่นึกเสียดาย ' หลี่ฝูอวิ๋นนางเดินไปที่รินหน้าผาอย่างเหม่อลอย ยาวโดนคนที่ตนรักสุดหัวใจทรยศหักหลังแม้กระทั้งบิดานางเองก็รู้เห็นเป็นใจกับเรื่องนี้ ในเมื่อไม่มีใครต้องการนางแล้วนางจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่ออันใด นางเดินเข้าใกล้ริมหน้าผาสูงชันเรื่อยๆจนกระทั่งมาหยุดที่รินหน้าผาก่อนจะกระโดนลงไปและภาพทุกอย่างก็ดับลง

เมื่อนางได้รู้สึกตัวก็พบว่าตนนอนอยู่บนเตียงนางยังไม่ตายอีกหรือ ในขณะที่นางกำลังครุ่นคิดอยู่ก็มีคนเข้ามา

" นังหนู เจ้าฟื้นแล้วหรือ " ชายชราท่าทางใจดีกล่าวถามนาง

" ท่านเป็นคนช่วยข้าไว้หรือ "

" ตอนช้าออกไปเก็บสมุนไพรก็พบเจ้านอนหมดสติอยู่ ข้าเลยพาเจ้ามาที่นี่ " ชายชรากล่าว

" ท่านช่วยข้าไว้ทำไม! ทำไมไม่ปล่อยข้าให้ตาย! " นางตะโกนใส่ชายชราที่พึ่งช่วยชีวิตนางไว้และน้ำตาก็ไหลรินอาบแก้มนวลของนางแล้วนั่งกอดข่าร้องให้อย่างหนัก

" ข้าเป็นหมอ เมื่อเห็นคนบาดเจ็บก็ต้องช่วยใว้เป็นธรรมดา ยาข้าวางให้เจ้าไว้ตรงนี้รีบกินมันเสียก่อนที่มันจะเย็น " กล่าวจบชายชราก็เดินออกไปปล่อยให้หลี่ฝูอวิ๋นอยู่คนเดียวสักพักจนกระทั้งนางร้องให้จนเผลอหลับไปพอรู้สึกตัวอีกทีก็เช้าวันถัดมาแล้ว นางรู้สึกกระหายน้ำจึงลุกขึ้นเพื่อที่จะรินน้ำดื่ม ทว่ากลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้นเสียก่อน

" เจ้าอย่าพึ่งขยับ บาดแผลของเจ้ายังไม่หายดี "

#นิยายเรื่องเป็นเพียงจิตนาการของผู้เขียน ไม่ได้เกี่ยวข้องกับบุคคลใดทั้งสิ้น