บทนำ
อ๊อด อ๊อด!!
เสียงกดออดหน้าประตูดังติดกันหลายครั้งและเหมือนจะดังมาได้สักพักใหญ่แล้ว…
แต่ดูเหมือนอัยนรา เพลย์บอยหนุ่มจอมเสเพลย์ที่เพิ่งบินกลับจากอเมริกามาหมาดๆ ยังพยายามทำเป็นไม่สนใจแม้เสียงนั้นจะรบกวนโสตประสาทเขาพอสมควรก็ตาม เขาเหนื่อยมากเกินกว่าจะลุกขึ้นสนใจใครก็ตามที่มาหาเขาตั้งแต่เช้าตรู่ทั้งที่เขาเพิ่งได้นอนพักไปแค่สามชั่วโมงเพราะปาร์ตี้สุดมันส์เมื่อคืนนี้ได้จริงๆ
อัยนราข่มตาพยายามหลับต่อเพราะเสียงออดที่เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนเอื้อมไปกอดกระชับอ้อมแขนดึงรั้งหญิงสาวที่เขาพามาด้วยเมื่อคืนเข้าหาตัวโดยไม่คิดจะสนใจเสียงออดที่เริ่มจะดังขึ้นอีกครั้ง และออดกลับยิ่งดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ จนเขาต้องชะงักมือที่กำลังป่ายปะไปทั่วร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวข้างตัวอย่างหงุดหงิด!
อ๊อด อ๊อด!!
อ๊อด อ๊อด!!
“โอ๊ยยยยย!!” เขาปิดหูก่อนลุกพรวดแล้วเลิกผ้าห่มขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างห้องนอน เพื่อมองหาเด็กเหลือขอสักคนที่ยืนกดออดเล่นอยู่หน้าคฤหาสน์ของเขา แต่เพราะเนื้อที่กว้างของสนามหญ้าทำให้เขามองเห็นไม่ชัดเท่าไหร่ และเขาก็เพิ่งรู้สึกเกลียดตัวเองที่บ้านอันแสนกว้างใหญ่ของเขาไม่มีคนใช้ให้เรียกหาเลยสักคน เพราะพ่อผู้ไม่เอาไหนของเขาต้องการประหยัดค่าใช้จ่ายฟุ่มเฟือยในบ้านลง จึงได้ลดจำนวนคนใช้เหลือเพียงแค่เก็บกวาดสัปดาห์ละครั้งเท่านั้น
“เธอ!” เขาหันไปเรียกหญิงสาวที่นอนหลับตาอยู่บนเตียงพลางส่งสายตาเชิญชวนอะไรบางอย่างใส่เขา แต่ดูเหมือนอารมณ์ของเขาจะดับสนิทไปพร้อมกับเสียงกดออดมหาโหดนั่นซะแล้ว
“ว่าไงคะคุณอัย…” เธอทำเสียงยั่วยวลก่อนยิ้มหวานให้
“ลงไปดูสิว่าใครมา!” เขาออกคำสั่ง ซึ่งก็ทำให้หญิงสาวอ้าปากค้างและทำหน้างุนงงเล็กน้อย เธอยังไม่ได้ใส่อะไรสักชิ้น แถมเธอคิดว่าเธอเป็นแขกของที่นี่ด้วยซ้ำ บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้มันไม่น่าใช่หน้าที่ของเธอที่ต้องเดินลงไปเปิดประตูเองไม่ใช่หรือไง?
“ไม่ให้คนใช้ไปเปิดประตูให้ล่ะคะ”
เธอเสนอความเห็นที่คิดว่าน่าจะเข้าท่าที่สุดแล้วในสถานการณ์แบบนี้
“ที่นี่ไม่มีคนใช้!”
เขาพูดเสียงห้วน เริ่มหงุดหงิดอีกครั้งที่หญิงสาวไม่เชื่อฟังคำสั่ง เขาส่ายหน้าอย่างไม่พอใจก่อนก้าวไปหยิบบ็อกเซอร์สวมแล้วเดินตึงตังลงไปชั้นล่างเพื่อกดรีโมทเปิดประตูหน้าบ้านให้รถของใครสักคนที่จอดรออยู่เข้ามา ก่อนที่เขาจะทำลายออดหน้าประตูทิ้งซะเดี๋ยวนี้!
อัยนราที่สวมเพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียวพร้อมหน้าอกเปลือยเปล่า เดินมายืนรอหน้าบ้านก่อนมองรถแอสตันมาร์ตินสีเงินแล่นเข้ามาในบ้านช้าๆ เขาเผลอชื่นชมความงามของรถหรูอย่างพึงพอใจและเสียดายที่พ่อทำหน้าที่บริหารเงินของตระกูลไม่ดีนักหลังจากแม่เสียชีวิตเมื่อสองปีที่แล้ว ทำให้ตอนนี้เขาเป็นเพียงผู้ดีตระกูลเก่าที่มีเพียงแค่รถเบนซ์รุ่นเก่าคลาสสิคที่พ่อยกให้เท่านั้น และเขาเองก็ไม่มีความคิดที่จะเข้ามาบริหารธุรกิจเพื่อที่จะกอบกู้อะไรต่อมิอะไรให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกในเร็ววันนี้หรอก เขาคิดว่าทั้งวัยและวุฒิภาวะของเขายังไม่ถึงที่จะทำอะไรเป็นจริงเป็นจังมากขนาดนั้น
รถจอดพร้อมกับใครคนหนึ่งก้าวลงมาจากรถ
“สวัสดีค่ะ ฉันขอโทษที่กดออดเสียงดังอย่างนั้น เพราะฉันรู้ว่าคุณอยู่”
เขาละสายตาจากตัวรถก่อนจ้องมองหญิงสาวที่เพิ่งเดินลงมาจากรถด้วยท่าทีที่เขาไม่คุ้นชินเอาซะเลย เขาเพิ่งเคยเห็นผู้หญิงที่มาหาผู้ชายโดยไม่แต่งหน้า แถมยังสวมกระโปรงยาวถึงเข่าและติดกระดุมเสื้อเชิ้ตขึ้นไปถึงคอ ซึ่งนั่นเป็นอะไรที่ไม่เข้ากับแอสตันมาร์ตินโฉบเฉี่ยวที่เธอขับมาเลยสักนิด
“เธอทำให้รถเสียราคาหมดเลยรู้ไหม”
เขายิ้มเยาะอย่างดูถูก ผู้หญิงหน้าตาธรรมดาแบบนี้ไม่คู่ควรกับรถหรูแบบนี้จริงๆ
“ขอโทษค่ะ ไม่มีรถที่ธรรมดากว่านี้จอดในโรงรถเลยสักคัน” เธอตอบเสียงเรียบก่อนลดสายตาลงมองปลายเท้าอย่างประหม่า คำตอบของเธอทำให้อัยนรารู้สึกด้อยกว่าเมื่อมองไปที่โรงรถเก่าๆ ของตัวเองแล้วเห็นเพียงรถเบนซ์ที่ว่างอยู่เพียงแค่คันเดียวของคฤหาสน์ของเขา
“เธอมีธุระอะไรกับฉัน”
หญิงสาวนิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนที่อัยนราจะจงใจถอนหายใจออกมายาวๆ ให้เธอได้ยิน เขาคิดว่าเขาเสียเวลากับเช้าที่น่าจะแสนสุขมานานมากเกินไปแล้วน่ะนะ
“ฉันชื่ออัญชันค่ะ”
“แล้วยังไงคะอัญชัน? เธอต้องการอะไรกันแน่” เขาลากเสียงยานคางล้อเลียนเธอ
“ฉันมาขอคุณแต่งงาน”
!!!!!!!!
Guest
