“ทำไมต้องแกล้งจำผมไม่ได้ ผมรู้ว่าคุณจำผมได้”
พรรณิการ์ทำตาโตตอบกลับ “คนตกใจนี่ จะให้ทำอะไรละ”
“ตอนนี้หายตกใจแล้ว?”
“ถ้าบอกไม่หายแล้วคุณจะปล่อยฉันไปไหม” พรรณิการ์ย้อนถามทันที
ปฐวีนิ่งคิดครู่หนึ่งก่อนตอบกลับ “ไม่”
หึ ไหมละ! พรรณิการ์แอบบ่นอุบในใจ
“คืนนั้นคุณเองก็ไม่ได้หวังการผูกมัดไม่ใช่เหรอ” พรรณิการ์ยักไหล่นิดๆ ก่อนจะเอ่ยต่อ “ก็แค่สนุกด้วยกัน จบแล้ว แยกย้าย ง่ายจะตาย”
ที่หญิงสาวพูดมาก็ไม่ผิด คืนนั้นเริ่มต้นด้วยความสนุกจริงๆ แค่ความสัมพันธ์ที่ไม่มีการผูกมัด แต่เมื่อเขาตื่นขึ้นมาตอนเช้าและพบว่าถูกทิ้งให้นอนอยู่ในห้องคนเดียว
ความรู้สึกตอนนั้นปฐวีตัดออกจากใจไม่ได้จริงๆ เหมือนหนามเล็กๆ ที่ปักอยู่ในใจเขามาตลอดทั้งสัปดาห์
“แล้วถ้าผมบอกว่ายังอยากสนุกต่อละ?”
พรรณิการ์ที่เสมองไปทางอื่นหันควับกลับมามองคนพูดทันที ดวงตาเบิกกว้าง
เมื่อกี้เธอได้ยินว่าอะไรนะ!
ปฐวีก้าวเข้ามาข้างหน้าหนึ่งก้าว ทำให้ระยะห่างระหว่างทั้งสองเหลือเพียงแค่เอื้อมแขนเท่านั้น
“ผมบอกว่า ผมยังอยากสนุกต่อ คุณสนใจจะรับข้อเสนอไหม?”
© สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537
และพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2558
*ห้ามมิให้นำนิยายเรื่องนี้ไปกระทำการใดๆ ที่ผู้เขียนซึ่งเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์แต่เพียงผู้เดียวไม่อนุญาต
หากมีการละเมิด ผู้เขียนมีสิทธิ์ดำเนินคดีทันที โดยไม่จำเป็นต้องแจ้งให้ผู้ละเมิดทราบล่วงหน้า*
Guest
