ติดใจ

อารัมภบท

“ได้ช่วยตัวเองบ้างมั้ย” ถามขณะใช้มืออีกข้างคลึงไปทั่วสะโพกงอนเด้ง เคล้นคลึงสลับกับลูบไล้ เนื้อผ้าเรียบลื่นเสียดสีสองกลีบเนื้ออ่อนที่เผยอออกจากกัน...จนติ่งน้อยตื่นตัวขึ้นมา สะโพกงามงอนขยับเล็กน้อย ตอบสนองต่อความรู้สึกเหล่านั้น

“...มะ ไม่ค่ะ” ตอบกลับด้วยความแหบพร่า สองมือบางเริ่มสั่นเทา แกะกระดุมเสื้อของเขาให้แยกออกจากกันอย่างรีบร้อน

ท้องนิ้วโป้งใหญ่สะกิดความตื่นตัวเล็กๆ กลางกายสาว เชื่องช้า แผ่วเบา...เน้นจังหวะเนิบนาบ จนเสียงครางกระเส่าก้องในลำคอ

“อื้อ...” ริมฝีปากหยักหนาทาบทับลงมาบนกลีบริมฝีปากสีชมพูระเรื่ออ่อนนุ่ม เรียวลิ้นร้ายฉกวูบเข้าไปในโพรงปาก ก่อนถอยทัพรวดเร็วและตักตวงซ้ำ จนปลายลิ้นเล็กลุกไล่ตามแทบจะไม่ทัน

เสื้อเชิ้ตหลุดลุ่ยถูกหญิงสาวปลดเปลื้องออกไปให้พ้นกล้ามเนื้อล่ำสัน แผ่นหลังกว้างใหญ่ร้อนผ่าว ตึงแน่น จนเธอต้องโอบกอดแน่นและลูบไล้ไปจนทั่ว

สะโพกงามงอนก็เช่นกัน แพนตี้น้อยถูกดึงรั้งหลุดเลื่อน เธอยกสะโพกช่วยในคราเดียว ความเย็นวาบก็เข้ามาแทนที่...แต่เพียงชั่ววูบเท่านั้น เพราะฝ่ามือร้อนผ่าวได้แนบลงไป เธอก็รู้สึกเหมือนถูกไฟกำลังเผาผลาญ

“อื้อ...” ความชุ่มฉ่ำกลางกายสาว เสียดสีเข้าไปลอนคลื่นแน่นแข็ง

“แต่ทำแบบนี้อยู่ใช่มั้ย” คนจับสะโพกเธอขยับ เพราะรู้วิธีหาทางออกของเธอดี ว่าคงไม่พ้นการเสียดสีให้ตัวเองพอทุเลา

“อื้อ...อย่าแกล้งดีสิคะ”