อินทุภาส

บทที่ 1 บทนำ 

   สายฝนปรอยที่โปรยลงมาอย่างไม่ขาดสายของอากาศยามเดือน 7 ทำให้ทุ่งหญ้าแถบชายป่าของเขตเมืองสุพรรณบุรีเขียวขจี อากาศที่เย็นระเรื่อกับสายฝนที่ยังคงตกลงมาแม้จะไม่หนักแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ เสียงม้าที่ถูกควบขี่ไปตามชายป่าก็ยังคงเดินต่อไปโดยมีชายหนุ่มวัยฉกรรจ์ที่ร่างกายกำยำ ผิวเข้มและมีใบหน้าที่คมกระสันแต่งกายอย่างชาวบ้านเพื่อไม่ให้เป็นที่เตะตาอยู่บนหลังม้าพร้อมมาด้วยลูกน้องอีกประมาณ 3 – 4 คน แม้ทุกอย่างจะเงียบสงัดแต่สายตาของชายหนุ่มรวมถึงประสาทสัมผัสที่เหลือต่างเตรียมพร้อมคอยมองหาและระวังถึงความผิดปกติที่จะเกิดได้รอบตัว ยิ่งหลังจากที่ชะตาบ้านเมืองของอโยธยาได้พังทลายลงเมื่อปีก่อนนี้ สัน ชายหนุ่มนักดาบฝีมือดีผู้ที่ได้ออกจากอโยธยาก่อนที่อโยธยาจะแตกเพียงไม่กี่วันก็ได้ไปร่วมสมัครพรรคพวกกับท่านบุญมาเพื่อช่วยพระเจ้าตากขับไล่พวกพม่า ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาก็สามารถขับไล่พวกพม่าออกไปได้แต่อโยธยาก็เสียหายเกินกว่าที่รื้อฟื้นได้พวกเขาจึงได้ตัดสินใจลงไปทางใต้เพื่อตั้งศูนย์กลางใหม่คือกรุงธนบุรีแทนแต่พวกพม่ายังคงเข้ามารบกวนอยู่เนืองๆสิ่งที่ต้องเร่งกระทำตอนนี้จึงเป็นการรวบรวมผู้คนที่กระจัดกระจายจากอโยธยาและออกปราบปรามชุมนุมต่างๆท่านบุญมาจำต้องออกไปปราบปรามชุมนุมทางเหนือสันที่สังกัดในกองหน่วยลาดตระเวนในฐานะหัวหน้ากองได้รับหน้าที่ให้ออกสำรวจผู้คนและคอยสอดแนมชายแดนแถบนี้ก่อนถอยกลับธนบุรีและนี่ก็คือหน้าที่ของเขาในวันนี้ หลังจากออกลาดตระเวนมาหลายวันเขาได้ปะทะกับโจรหลายกลุ่มจนมาถึงที่นี่  

“นี่ก็ใกล้ค่ำแล้วกระผมว่าเราควรเร่งกลับธนบุรีได้แล้วขอรับ มีกำหนดการเข้ารายงายตัวในค่ำวันพรุ่งนี้”  

ทิงลูกน้องคนหนึ่งออกปากกับสัน  

“ถูกอย่างที่เอ็งว่าหมายกำหนดให้เราเข้าไปถึงพระนครก่อนค่ำพรุ่งนี้ ถ้างั้นพวกเองกลับไปก่อนข้าจะไปดูทางตะวันตกอีกสักประเดี๋ยวและจะตามกลับไป”  

ชายหนุ่มเอ่ยตอบ  

“ได้ขอรับ” 

เมื่อลูกน้องทั้ง 4 คนดึงม้าหันหลังกลับไปสันจึงควบม้าเหยาะเหยาะเพื่อเดินต่อไปแต่เพียงไม่กี่สิบก้าวเขาก็ต้องหยุดเพื่อฟังเสียงเหมือนคนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินทางอยู่ใกล้ๆเขาเหงี่ยหูฟังรอจนกระทั่งคนกลุ่มนั้นปรากฎตัวจากอีกด้านของชายป่าจึงเห็นคนกลุ่มใหญ่ที่มีชายหญิงกับหญิงลักษณะคล้ายหัวหน้ากำลังตะโกนเพื่อนำคนอีกประมาณสิบกว่าคนเดินไปอย่างทุลักทุเลแม้จะมองจากระยะไกลเขาดูก็รู้ว่าคนกลุ่มนี้ถูกมัดเท้าเดินและแน่นอนว่าบางคนบาดเจ็บแต่ก็ถูกเฆี่ยนตีบังคับให้เดินต่อโดยชายร่างกำยำอีก 3 - 4 คน  

“รีบเดินเร็วเข้าไอ้พวกสันหลังยาวขายพวกเองหมดนี่พวกข้าคงได้อัฐมากโขอยู่”  

ชายที่ดูเหมือนเป็นหัวหน้าบอกแก่คนที่ถูกมัดลากมาด้วยในขบวน สันที่แอบมองทุกอย่างที่เกิดขึ้นเขากวาดตามองทุกคน นี่คงมิใช่พวกพม่าแต่เป็นพวกคนที่อาศัยช่วงบ้านเมืองแตกมาจับผู้คนไปขายให้กับชุมนุมต่างๆเขามองสำรวจเพื่อจะหาจังหวะเข้าไปช่วยเหลือและเมื่อมองไปถึงท้ายขบวนเขาก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งที่ดูอิดโรยและบาดเจ็บมากกว่าทุกคนหญิงสาวที่ผมยาวลงมารุงรังกับหน้าที่ดูหมองคล้ำ ที่ทำให้หัวใจของสันแทบจะหยุดเต้นพร้อมกับเรื่องราวอันยากจะลืมเลือนที่เข้ามาในหัว  

“แม่เอื้อ” 

คำเตือน:เรื่องราวนี้ใช้เหตุการณ์ในประวัติศาสตร์เป็นฉากแต่บางเหตุการณ์และตัวละครเป็นสิ่งที่สมมติขึ้น